Tak, tych dwoje to my – szybka niczym wiatr Joanna, oraz niedościgniony Paweł. Tworzymy duet niemal idealny! Do naszego tandemu dołączyły w tym roku Yuma oraz Twiggy (Biba nienawidzi biegania z człowiekami, więc rower też nie będzie jej ulubioną formą aktywności). Będziemy wspólnie odkrywać nasze okolice na dwóch kółkach oraz czterech łapach. Oczywiście robimy to z głową, a krótkie łapki nie są przeciwwskazaniem.

W ten weekend był pierwsza świadoma jazda na rowerach z psami. Pogoda rozpieszczała nas i grzechem byłoby nie skorzystać z tego dobrodziejstwa. Ubraliśmy psy w szelki i przypięliśmy smyczami do roweru. Musimy teraz wypracować nawyk biegnięcia psa obok roweru, bo Yuma chciałaby być z każdej strony jednocześnie. Jej ekscytacja sięga zenitu i pierwszy kilometr to prawdziwy hardcore. Jak dobrze, że Paweł z nią jedzie, bo ja musiałabym zamawiać nowe zęby na bank! Twiggy za to postanowiła, że od koła roweru należy trzymać się w odpowiedniej odległości i dzielnie truchtała sobie po prawej stronie. Napotkane psy nie obchodziły ją, ona wykonywała pracę! Jestem bardzo dumna z najmłodszej naszej dziewczynki.

Po zjechaniu z ulicy, wjechaniu pod górę i minięciu torów kolejowych nastąpiło odpięciu psów. Wiedzieliśmy, że nie możemy im kazać biec przy rowerach non stop na smyczy, jakieś miłe skojarzenia muszą wszak mieć 🙂 Pełna ekscytacja! Można biec, można gonić a my dzielni rowerzyści GONILIŚMY psy pod górkę! 😀 Z górki było za to łatwiej nam 😉

Aktualnie wiemy nad czym musimy pracować. Przede wszystkim musimy nauczyć Yumę biec przy rowerze z prawej strony i nie zmieniać kierunków milion razy w ciągu minuty. Twiggy musi nauczyć się biec w tempie roweru, a nie ciągnąć rower ze mną (zdecydowanie jest na to za mała). Będziemy pracować, a efekty będziemy opisywać 🙂 Być może zdecydujemy się na zakup przyczepki i Izery będziemy objeżdżać rowerami w towarzystwie psów. Bo kto powiedział,  że corgi nie może?!

Mieliśmy wolne popołudnie, wszystkie pracowe tematy zamknęliśmy i co tu robić z wolnym czasem? Za oknem mega wiatr i zacinający deszcz nie zachęcały do wyjścia na spacer, nie wspominając o tym, że tak silny wiatr i las nie jest najlepszym połączeniem. Wiedzieliśmy, że chcemy gdzieś wyjść, bo jak to tak w domu siedzieć?

Padło na Wałbrzych. Zrobiłam oko (co by się Paweł i psy nie wstydziły mnie), zaplotłam Maryniny Warkocz, zrobiłam Lubemu kitkę, ubrałam psy w Łorsołdogi i tak odpicowani wsiedliśmy do naszej SuperBryki. Wyjeżdżając z naszego miasteczka zaczęło świecić słońce. Wiedzieliśmy już, że to dobry omen naszej krótkiej wyprawy.

Cięliśmy górskie zakręty i serpentyny niczym Hołowczyc, wjeżdżając na Przełęcz Okraj i zjeżdżając z niej, a także zahaczyliśmy o Kamienną Górę. Warto tam udać się do Sztolni ARADO. Dolny Śląsk to wciąż nieodkryte tajemnice III Rzeszy, a te chociaż trochę odkryte możecie podziwiać właśnie w takich miejscach jak ARADO. My byliśmy tu 3 lata temu, więc tym razem minęliśmy i pojechaliśmy dalej.

Dojeżdżając do Wałbrzycha widać już charakterystyczne dla okolicy kamienice, a także szyby kopalni. Historia miasta w okresie II Wojny Światowej jest niewyjaśniona. Wiele tajemniczych budynków świadczy o tym, że były wobec niego jakieś plany. Wojna również nie zniszczyła tego miasta. Położenie Wałbrzycha było dla Adolfa Hitlera wymarzone. Prawdopodobnie sam Wódz chciał tu uczynić swoją główną siedzibę. Zamek Książ i jego nieodkryte do dziś tajemnice, kompleks podziemnych tuneli przy ulicy Wyzwolenie, Kopalnia „Herman” – cały czas pozostają największą tajemnicą Wałbrzycha. Czy kiedyś dowiemy się czegoś więcej? Czy tajemnice III Rzeszy ujrzą światło dzienne i dowiemy się co tu miało się znajdować? Póki co, pozostaje nam oglądać program „Skarby Trzeciej Rzeszy” Bogusława Wołoszańskiego i samemu na żywo odkrywać pokazane przez niego miejsca 🙂

Wałbrzych kojarzy nam się głównie z kopalniami i górnikami. No dobra ostatnio kojarzy się wszystkim ze Złotym Pociągiem, ale nie o tym będzie tym razem 😉 W mieście działały 3 kopalnie: Wałbrzych, Julia i Victoria. Niestety kopalnie sukcesywnie zamykano, a bezrobotnych przybywało. Ostatnia kopalnia została zamknięta w połowie lat 90. Obecnie działa tylko koksownia Victoria. Miasto niegdyś tętniące życiem, zamieniło się w synonim biedy i upadku. Strasznie to frustrujące. Ci ludzie zostali z niczym. Tu nie było innej pracy… obecnie działa WSSE – Wałbrzyska Specjalna Strefa Ekonomiczna, która daje zatrudnienie i powoli napędza gospodarkę w regionie.

W Wałbrzychu warto zwiedzić Starą Kopalnię. Jest to KWK „Julia”, która została zamknięta w 1996 roku. Otwarto tam Muzeum Przemysłu i Techniki. Kopalnie zrewitalizowano i otwarto tu nowoczesne centrum nauki i sztuki, a turystom umożliwiono zwiedzanie kopalni. Ciekawostką jest, że przewodnikami są byli górnicy KWK „Julia”. My nie zwiedzaliśmy, bo byliśmy z psami (zwiedzanie trwa ok. 100 minut).

Kolejnym obowiązkowym punktem zwiedzania Wałbrzycha jest Zamek Książ. Tajemnice, domniemania, poszukiwania Złotej Komnaty – znajdziecie tu wszystkie tajemnice regionu. Zamek zwiedzaliśmy już kilka lat wstecz więc tym razem odpuściliśmy. Jednak uwielbiam to miejsce, uwielbiam książański park i będziemy tu wracać.

Będąc w Zamku Książ warto zajrzeć do pobliskiego Stada Ogierów w Książu. Przepiękne budynki, wspaniałe zwierzęta i kawał historii. Koniecznie tu zajrzyjcie 🙂
Kolejnym miejscem jest Palmiarnia. Książę Jan Henryk XV budował ją z myślą o swojej ukochanej księżnej Daisy. Wiecie, że to tam hodowane róże o śnieżnobiałych płatkach, które dziś noszą nazwę Daisy? Resztę zostawiam Wam – zajrzyjcie koniecznie. UWAGA! Bilety z Zamku Książ uprawniają do zwiedzania Palmiarni.

My tym razem postawiliśmy na spacer po mieście. Wąskie uliczki, zdobione kamieniczki, ryneczki, fontanny oraz park. Nasze zwiedzanie Wałbrzycha nie było w żaden sposób zaplanowane. Generalnie bardzo lubimy włóczyć się, wchodzić w różne uliczki, zakamarki. Przy okazji trafiamy na zabytki, a najczęściej udaje nam się dojść w najbardziej urokliwe miejsca, o których przewodniki nie piszą…

Jeżeli wybieracie się z psem do Wałbrzycha, to polecamy odwiedzić park Jana III Sobieskiego. Dziewczyny mogły pobiegać i poganiać za patykami. Ci, którzy nas dobrze znają wiedzą, że Biba nienawidzi chodzić na smyczy. Swoje niezadowolenie demonstruje wyraźnie. Idziesz z taką obrażoną na cały świat Bibą i masz wrażenie, że ciągniesz osła. Pies wygląda jakby miał 15 lat i to były jej ostatnie spacery w życiu. Ale tylko odepnij karabińczyk i Bibunia odzyskuje siły natychmiast. Czasem mam wrażenie, że ta smycz, to dla Spleśniałej największe narzędzie tortur. Jej Parababka Foka ma dokładnie tą samą przypadłość 😉 PRZYPADEK?! 😉

Do Wałbrzycha na pewno wrócimy jeszcze nie raz. Będzie eksplorować okolicę, więc spodziewajcie się kolejnych wpisów w regionu 😉

Złoty Pociąg niestety nie został jeszcze odkryty przez nas. Ale nie powiedzieliśmy jeszcze ostatniego słowa w tej sprawie 😉 

Piękny słoneczny dzień, zmęczeni po górskich spacerach postanowiliśmy pojechać do miasta. Stęskniliśmy się trochę za zgiełkiem, ale tylko trochę 😉 Wybór padł na niemieckie miasto – Goerlitz. Dla mnie była to wyprawa sentymentalna, bo po polskiej stronie – w Zgorzelcu – mieszkała kiedyś moja mama. Tu chodziła do szkoły, tu mieszkali moi pradziadkowie. Pomimo wielu podróży z rodzicami, jakoś nigdy tu nie dotarłam. Zgorzelec zostawiłam na zwiedzanie z mamą, ale z Pawłem postanowiliśmy powłóczyć się po niemieckim Goerlitz.

Do Goerlitz mamy ok. 60 km i aż 1,5 godziny jazdy autem! Nie muszę Wam mówić, w jakim stanie były drogi… Ale co robić postanowiliśmy pojechać przez Świeradów i dalej dolnośląskimi bezdrożami (a nawigacja mówiła – jedźcie przez Czechy!). Trasa malownicza, czego chcieć więcej 🙂

Dzięki naszej podróży bezdrożami trafiliśmy przez przypadek do miejscowości Sulików. Wjechaliśmy na ryneczek i naszym oczom ukazały się domy łużyckie. Nie mogliśmy się nie zatrzymać i nie przyjrzeć się tym wspaniałym budynkom.

Ostry Narożnik, to zabytkowy dom łużycki wzniesiony po pożarze miasta w 1688 roku, o konstrukcji murowano – drewnianej z podcieniami i ścianami o konstrukcji szachulcowej. Na prawej ścianie budynku widnieje wmurowany kamień z wyrytą datą budowy. Drewniane elementy łączące belki muru pruskiego wskazują na oryginalną drewnianą konstrukcję znajdującą się również na niższych poziomach budynku. Dom spoczywa na arkadach. Parapety występującego frontu posiadają na piętrze romb, który łączy się z krzyżem św. Andrzeja w pozycji leżącej. Formy rombu i krzyża powtarzają się w elementach zdobiących szczyty. Należy on do bardzo cennych reliktów dawnej zabudowy i stanowi przykład starego, ludowego budownictwa małomiasteczkowego. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków w 1956 roku. W latach 2003 – 2008 przeprowadzono pracochłonną renowację budynku. Obecnie służy jako galeria, miejsce spotkań i szkoleń, oraz jako siedziba organizacji i stowarzyszeń działających na terenie Gminy Sulików.

Byliśmy zachwyceni odkrytymi domami i na pewno będziemy dalej odkrywać tereny dawnych Łużyc.

Kilkanaście minut później dotarliśmy do Zgorzelca. Od razu kierujemy się w stronę mostu granicznego. Po drodze mijamy przepiękny budynek Liceum Ogólnokształcącego, w którym uczyła się moja Rodzicielka. Przy granicy jest oczywiście multum kantorów, więc jeżeli musicie wymienić euro, to na pewno nie będziecie musieli długo szukać.

Goerlitz to jedno z najpiękniejszych miast w Niemczech. Miasto szczyci się tym, że ma najwięcej odrestaurowanych zabytków w kraju. Dzięki temu odwiedza je wielu filmowców z całego świata, a żartobliwie nazywa się je Görliwood (latem 2012 roku Urząd Miasta zastrzegł tą nazwę). Kręcono tu m.in. Bękarty wojny, Lektora czy The Grand Budapest Hotel. Goerlitz jest miastem, którego nie dotknęły zniszczenia wojenne. Dzięki temu układ miasta odzwierciedla wszystkie epoki historyczne, poczynając od średniowiecz (tym okresie miasto była bardzo ważnym ośrodkiem handlowym, leżało na szlaku Via Regia).

Miasto ma także swoją tajemnicę. Mianowicie od 1995 roku, każdej wiosny anonimowy darczyńca wpłaca pół miliona euro! Zastrzega jednak, że pieniądze mają być wydane na odrestaurowanie budynków. Dzięki temu wyremontowano 2/3 kamienic Starego Miasta.

Miasto tętni życiem. Jest bardzo dużo turystów, a kawiarenki i restauracje wypełnione są ludźmi. Wyraźnie jednak widać podział na „ekskluzywne lokale” położone na Starym Mieście oraz na lokale dla „miejscowych”, które położone są zaraz za granicami turystycznej enklawy. W tych drugich możecie zobaczyć starsze osoby, które spędzają czas w towarzystwie znajomych, natkniecie się tu również na szczelnie wypełnione bary mleczne.

Do zobaczenia w Görliwood!

Nasze wypady na jeden dzień zawsze się sprawdzały. Nie zawsze możemy pojechać gdzieś na weekend, bo kasa, bo coś do zrobienia, bo wieczny brak czasu i w ogóle milion innych „bo”! Przedstawimy Wam zatem nasze sprawdzone i fajne miejsca, które możecie odwiedzić i miło spędzić czas wolny 🙂

Sierpc, woj. mazowieckie

Wspaniałe i niesamowite muzeum z duszą. W dodatku dla osób mieszkających w Warszawie, to tylko godzinka w aucie! Miejsce, które chcemy Wam polecić to najlepszy sposób, aby przenieść się w przeszłość, zobaczycie jak żyli nasi pradziadowie. Na żywo będziecie mogli obcować ze zwierzętami, a na końcu czeka Was przepyszna uczta! Miejscowe specjały przyprawią Was o szybsze bicie serca, a także o wzmożoną pracę ślinianek na sam zapach w miejscowej karczmie. Pamiętajcie aby kupić miejscowy chleb – uwierzcie, że takiego nie dostaniecie już nigdzie (matko i córko ślinka mi pociekła).

Kiedy będziecie wybierali się w góry, to koniecznie wybierzcie Sudety. Dlaczego? Wiadomo, że tu jest najpiękniej i (JESZCZE!) można iść z psami wszędzie. Kiedy już zawitacie w te okolice, to warto udać się w Izery. Stacja Turystyczna Orle, wiadomo, że poleca się zawsze i każdemu! Ale jest miejsce bardziej magiczne – to czeska Izerka. Miejscowość na końcu świata, która czasem bywa odcięta od świata! Możecie tam dojść z Jakuszyc albo dojechać po czeskiej stronie. Znajdziecie tam spory parking. W samej Jizerce zjecie w kilku miejscach, możecie odwiedzić budynek dawnej huty. Zapiszcie sobie na liście miejsc do zobaczenia koniecznie!

Za Białymstokiem, za Hajnówką jest miejsce magiczne, gdzie czas się zatrzymał. Tym miejscem jest Sioło Budy. Kresowe domki oraz skansen wzbudzają zachwyt u odwiedzających, a opowieści Pani Marii i Pana Sergiusza są magiczne. Olbrzymim plusem tego miejsca są przychodzące za płot żubry, które możecie mieć na wyciągnięcie ręki, a jak spytacie Państwa Niczyporuk, to powiedzą Wam gdzie żubry stacjonują cały czas. Oczywiście możecie też odwiedzić zagrodę Żubrów w Białowieży. W Siole Budy znajduje się też wspaniała Karczma Osocznika. To tam skosztujecie miejscowej kuchni, a każde danie jest wspaniałą kulinarną przygodą. Bardzo lubimy regionalną kuchnię i zawsze chętnie odwiedzamy takie miejsca.

4. Historyczna Stolica Mazowsza

Wiecie gdzie znajduje się najstarsze w Polsce liceum ogólnokształcące? Tak, masz rację. To „Małachowianka” w Płocku. Warto odwiedzić to miasto, zajrzeć nad Wisłę, przejść się Starym Miastem. Mnie urzeka malutki ryneczek, a psy zachwycały się wszechobecnymi gołębiami. Warto obejrzeć panoramę okolicy – Wzgórza Tumskie – wyremontowane z miejscami do przycupnięcia. Warto zejść nad Wisłę – możecie znaleźć tu plaże i miejsca do wybiegania psów, lub udać się na przeciwną stronę rzeki i tam udać na spacer wałami nadwiślańskimi. Jeżeli starczy Wam czasu i ochoty, to możecie wybrać się nad okoliczne jeziora i tam poczuć się, jak na wakacjach.

5. Świder poleca się na spacer z psami

Zaraz za rogatkami Warszawy jest magiczne miejsce to Otwock. Warto się tu wybrać na miły i spokojny spacer, a także na wodowanie psów. Znajdziecie tu zarówno miejsca płyciutkie, gdzie woda będzie sięgać Wam do kostek, jak i trochę głębsze. Możecie tu usiąść na piaszczystej plaży (TĘSKNO!kiedy to piszę mamy śnieg za oknem po kolana), rozpalić grilla i miło spędzić dzionek. A kiedy już zatęsknicie za cywilizacją, to warto udać się do miasta i poszukać słynny domków w stylu Świdermajer. Polecamy Wam serdecznie odwiedzić to miejsce, bo Świdermajerów jest coraz mniej…

Wolny dzień, gorąco, słońce pali – co robić? Dać się uprażyć w mieszkaniu? Nic z tych rzeczy. Palce po mapie szukamy miejsca gdzie będzie cień, będzie woda i da się przeżyć bez tabunu ludzi. Przypomnieliśmy sobie wówczas o Niebieskich Źródłach w Tomaszowie Mazowieckim. To raptem niecała godzina jazdy z domu, w dodatku S8 jedzie się komfortowo. Decyzja zapadła, pakujemy psy do wozu i jedziemy.

Dojeżdżamy na parking i jak zwykle okazuje się, że nie mamy gotówki (ważne, że są psy i aparat). Wracamy zatem kilkaset metrów do bankomatów i uzbrojeni w kasę docieramy do celu. Płacimy 4zł i zostawiamy auto w cieniu (ufff doceniamy to po powrocie). Pierwszym celem jest Skansen Rzeki Pilicy. Zawsze ciekawią mnie takie miejsca i chętnie zaglądamy żeby zobaczyć kawałek historii. Miejsce tym bardziej mi bliskie, że w niedalekim Sulejowie dziadkowie moi mięli dom, a rzeka Pilica była za płotem.

Skansen jest ciekawym miejsce, w którym możemy zobaczyć dawne budynki np. budynek stacji kolejowej Czarnocin. Budynek został zbudowany w 1896 roku i był pawilonem ekspozycyjnym Dyrekcji Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej na wystawie w Niżnym Nowogrodzie. Po jej zakończeniu przeniesiono go i postawiono w miejscowości Wolbórka.

Na terenie możemy zobaczyć młyn wodny wraz z rozbudowaną wystawą, wojenne trofea pilickie czyli wystawę poświęconą przedmiotom militarnym, które w większości zostały wydobyte z rzeki oraz z terenów nadpilickich. Każdy i mały i duży znajdzie tu coś ciekawego dla siebie. A co najważniejsze psy wchodzą ZA DARMO i są mile widziane. Oczywiście wzbudzały wszelakie uśmiechy, nawet pracownicy skansenu wypytywali o nie i uśmiechali na widok trochę psów, trochę nietoperzy 😉

Po zwiedzeniu, przeczytaniu i po rozmowach, wspominaniu i innych wycieczkach w przeszłość opuszczamy Skansen Rzeki Pilicy. Miejsce niezwykłe, zwłaszcza jak uświadomimy sobie, że Pilica jaką znamy, to zupełnie inna rzeka. Kilkaset lat wstecz pływały tu parowce, a teraz rzekę w wielu miejscach można przejść 😉

Po drugiej stronie ulicy (auto zostawiamy na tym samym parkingu) czekają na nas Niebieskie Źródła. Pierwsze wrażenie po dotarciu nad wodę? Hmmm ale tu jest wszystko brązowe, drzewa rosną w płytkiej wodzie i pływają kaczki i całe ławice ryb (prawdopodobnie małe okonie). A gdzie źródło? Gdzie ten niebieski? Po ochłodzeniu się w rzece psów wyruszamy dalej szukać niebieskiego koloru (wyobrażenie miałam o lazurowej wodzie niczym na francuskiej riwierze!). Po drodze  trzymamy psy na smyczach, bo w wodzie kaczki, całe zastępy kaczek, a Yumcia i spółka chętnie wpadłyby gonić kaczuchy… To był w zasadzie ich jedyny cel – wejść do wody! Reszta była mało interesująca, no dobra – poza chlebem rozsypanym dla kaczuszek…

Kiedy docieramy do zakola dostrzegamy w wodzie niebieski kolor w wodzie. Mówiąc szczerze naprawdę spodziewałam się niebieskiego koloru wody, a nie tylko miejscami niebieskiego dnia, z którego wydobywają się bąbelki, niczym z Nałęczowianki Perlage 😉

Otóż w 1657r przez Ziemię Opoczyńską przelewał się potop szwedzki. Wojska szwedzkie szły niszcząc i rabując co tylko się dało. Łzy, rozpacz i pustkę zostawiały po sobie. Część z nich dotarła w nadpiliczne lasy. Tu zastał ich ulewny deszcz. Widząc przed sobą okazałą kaplicę schronili się do niej wraz z końmi. Nie zwracając uwagi na święte miejsce, zabawiali się sprośną rozmową, za co Bóg ukarał szwedzką swawolę. Kaplica wraz z całą zawartością zapadła się w ziemię, a na jej miejscu powstało jezioro o barwie wody podobnej do błękitu nieba. Tak o początkach „Niebieskich Źródeł” mówi podanie, które zamieścił Jan Piotr Dekowski w wydanych w 1935 roku „Legendach i podaniach z okolic Tomaszowa Mazowieckiego”.

Historia i Legendy są niezwykle ciekawe, a co najbardziej mnie urzekło, to fakt, że woda z tego źródła zasilała Łódź (wg projektu Lindleya). W 1961 roku źródła przestały bić, po niedługim czasie podjęto decyzję o zaprzestaniu eksploatacji studni. Źródła dochodzą do siebie, jednak ich przepustowość nie wróciła do tej obliczonej przez Lindleya.

Po oględzinach, lekkim rozczarowaniu idziemy nad Pilicę wykapać psy. Wyruszamy w stronę smażalni ryb i dalej w stronę pól i rzeki. Niestety Pilica w tym miejscu ma mało przyjemny brzeg dla psów na nibynóżkach 😀 Po zejściu z brzegu mamy wodę do kolan… Nie przeszkadza to jednak Yumci wskoczyć i pływać. Biba też nie pozostaje długo w tyle i ładuje się ochłodzić do rzeki. Jedynie Twiggy nie ma tyle odwagi i obserwuje wszystko z lekkim dystansem z brzegu – nic na siłę, sama dojdzie do tego, że pływanie jest super. Spacerujemy polami, w pełnym słońcu, psy zmoczone tarzają się w trawie, tudzież w rybich głowach pozostawionych przez wędkarzy. My opaleni, psy zmęczone docieramy do smażalni ryb. Niestety brak świeżutkiej ryby z okolicznych rzek. Ale… co tam, że nie ma głód jest tak olbrzymi, że zamawiamy smażoną rybę z frytkami i czujemy się jak na prawdziwych wakacjach, a nie jak podczas kilkugodzinnego wypadu.

Objedzeni i zmęczeni słońcem wracamy do domu. Czy wrócimy? Nad Pilicę na pewno. Tu wrócimy obejrzeć trasy podziemne, na które nie starczyło nam siły, czasu i przede wszystkim czegoś ciepłego – w podziemiach jest 9 stopni 😉

Hej, Mazury, jak wy cudne!
Gdzie jest taki drugi kraj!
Tu zapomnisz chwile trudne,
Tu przeżyjesz życia maj…

Gdzie na weekend, gdzie spędzić wolne dni? Oczywiście poza górami (które kochamy miłością największą) jedyną odpowiedzią są MAZURY!!! A co najfajniej robi się na Mazurach? Oczywiście pływa kajakiem i kontempluje przyrodę 🙂

Mazury uwielbiamy najbardziej poza sezonem – kiedy pola namiotowe świecą pustkami i spokojnie możemy siedzieć na pomoście, machać nóżkami niczym małe dzieci i patrzeć, i słuchać – no dobra romantycznie jest wtedy 😉 A co z psami? One akurat ciszy nie doceniają, tylko latają wte i wewte. One mają swój rodzaj cieszenia się Mazurami.

My na naszą miejscówkę obieramy Krutyń – tu spędziłam całe dzieciństwo (wakacyjnie i około wakacyjnie), tu uczyłam się pływać, pływać kajakiem czy wreszcie pływać łódką pychówką. Tu mamy rodzinę i tu wracamy kiedy tylko się da.

Możemy Wam zdecydowanie polecić to miejsce i co najważniejsze spływ kajakiem rzeką Krutynią. A co z psem w kajaku? To zależy od psa, jeżeli nie pływaliście nigdy z psiakiem, to polecam tym bardziej spróbować na płytkiej i spokojnej rzece, jaką Krutynia niewątpliwie jest. My kapoków nie zakładamy, bo dziewczyny w kajaku układają się i śpią, albo nawigują (to przede wszystkim Biba).

Polecamy każdy odcinek tej rzeki ale chyba najbardziej malowniczy jest fragment ze Spychowa, do Wojnowa. Jeżeli chcecie z psem wypróbować pływanie kajakiem, to polecam odcinek od Jeziora Krutyńskiego do Krutyni lub jeżeli okaże się być ok, to do Rosochy lub Wojnowa (jedynie głęboko jest na rozlewisku przed młynem we wsi Zielony Lasek – tam też kajak musimy przenieść lub za drobną opłatą zrobią to miejscowe dzieciaki).

Tu odpowiedź jest tylko jedna – Karczma Zacisze. To tu zjecie najlepszego sandacza w sosie czosnkowym albo w kurkach ze śmietaną, pieczonego pstrąga czy domowe pierogi, które są naprawdę pyszne, świeże, ach no i naleśniki z jagodami…

A co najważniejsze – to absolutnie psiolubne miejsce! Za to otrzymują od nas order z ziemniaka! Jeżeli szukacie noclegu, to również tam możecie zabookować pokoje i kajaki (dowiozą Was i odbiorą, a mało tego dobiorą trasę odpowiednią do Waszych możliwości).

Zapraszamy Was na Mazury, wszak Mazury to cud natury! Czy poza kajakami można się tu dobrze bawić z psem? Oczywiście 🙂 Kąpiele, spacery po lasach i multum wspaniałych miejsc do odwiedzenia. To miejsce gdzie oddycha się inaczej, gdzie myśli się inaczej, gdzie wypoczywa się najlepiej – Wasze psy będą Wam wdzięczne za mazurskie wakacje!

Hej, Mazury, jak wy cudne! | E A7 d Gdzie jest taki drugi kraj! | G C Tu zapomnisz chwile trudne, | d a Tu przeżyjesz życia maj.

Zobacz więcej na: http://piosenkiharcerskie.eddu.me/hej-mazury/

Hej, Mazury, jak wy cudne! | E A7 d Gdzie jest taki drugi kraj! | G C Tu zapomnisz chwile trudne, | d a Tu przeżyjesz życia maj.

Zobacz więcej na: http://piosenkiharcerskie.eddu.me/hej-mazury/

Ostatnio przeczytałam komentarz, który w skrócie mówił o tym, że „wyjeżdżam na wakacje żeby odpocząć z rodziną, a nie zajmować się z psem”. Jakoś mnie to straszliwie zdziwiło i jednocześnie poruszyło… Rozumiem, że jak lecimy na Tajwan czy w inne egzotyczne miejsce, to psa nie zabieramy (chociaż my właśnie dlatego, że mamy psy to nie latamy). Ale czy wakacje w Polsce z psem są problemem?

Obecnie wyjechać z psem jest bardzo łatwo, oczywiście najłatwiej to mówić, jak mamy auto i nim podróżujemy. Ale przecież dojechać PKP da się w wiele miejsc i tak zaplanować urlop możemy. Co do PKSu, to z opowieści znajomych już tak kolorowo nie jest i informacja, że konkretnym busem pojedziemy może okazać się tylko wspomnieniem z rozmowy z infolinią (kierowcy autobusów rządzą się sobie tylko znanymi prawami).

w drodze do Sandomierza

Kiedy już ustalimy cel naszego wyjazdu, wówczas zaczynamy szukać miejsca noclegowego. Uwierzcie mi, że da się znaleźć – nas przyjmują z 3 psami i generalnie problemu nie ma.

Perła Zachodu

Udało nam się znaleźć świetne miejsce, w którym za psa nie jest pobierana żadna opłata!!! Pani się martwiła czy nie będzie nam ciasno w pokoju z piesami 😉 Znaczy się można, tylko trzeba zadzwonić, porozmawiać i wyjaśnić co i jak 🙂 Teraz powoli kompletujemy wyprawkę wakacyjną i możemy ruszać na podbój sudeckich szlaków.

Skalny Stół

Ale czy tylko wakacje z psem? Czy może z psem można zwiedzać i podróżować również na krótszych dystansach? A więc odpowiadamy Wam DA SIĘ!!!

Jak widzicie na blogu, my aktualnie zwiedzamy Mazowsze – tu nam najłatwiej wyrwać się na 1-2 dni. Mamy swoją firmę i niestety ale wolnych weekendów nie mamy, ale za to są plusy podróżowania poza weekendami – nie ma tylu turystów 😉 Spokojnie możemy usiąść w kawiarni, zjeść obiad czy w końcu zrobić zdjęcia.

Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu

Zwykle przygotowując się do wyjazdu planujemy co chcemy zobaczyć. Wówczas piszę np. do muzeum czy konkretnej restauracji czy wpuszczą nas z PSAMI. Moi drodzy to jest różnica czy wchodzimy z jedną sztuką czy ciągniemy ze sobą stadko 😀 Jeszcze nikt nam nie odmówił, nie powiedział nie. A uwierzcie, nie zaczynamy wiadomości od PROWADZIMY BLOGA… Piszę z prywatnego maila i grzecznie pytam tolerowanie psów.

Rejs statkiem po Wiśle w Sandomierzu

W restauracjach i kawiarniach zwykle, to psy pierwsze dostają michę wody i budzą sympatię. Do tej pory raz jeden nad morzem kelnerka miała ale do psa – dodam, że ogródek był pusty i nie było nikogo, a my usiedliśmy w najdalszym zakątku… Ale trudno nie każdy musi lubić czworonogi i szanujemy to.

Wieczorami też z psem można balować – jak widzicie obie byłyśmy zmęczone już imprezowaniem 😉

Muszę Wam powiedzieć, że zwiedzanie muzeów, zamków itd. również jest psiarzom dane, i bynajmniej nie trzeba zostawiać psa uwiązanego do kraty. Wiele takich miejsc zaprasza psiarzy, wymagając jedynie psa trzymanego na smyczy.

My dodatkowo szukamy miejsca, gdzie możemy psy po takim zwiedzaniu spuścić/zwodować i pochodzić z nimi. One też muszą mieć fan z takiej wyprawy.

Elbląg

JAK PODRÓŻUJEMY?
Zwykle nasza podróż z psem nie wygląda inaczej, niż podróż bez psów. Przed wyjazdem wychodzimy na standardowy spacer i potem pakujemy się do auta. W zależności jak długo będziemy jechać, to robimy przystanki albo nie. Psy śpią grzecznie i nie w głowie im harce w aucie (tego uczymy już malutkiego szczeniaka i jeździmy z nim do lasu, do parku itd. dzięki temu psiak szybko kojarzy jazdę autem z czymś przyjemnym). Jeżeli zatrzymujemy się, to głównie po to aby dać psom pić. Zdecydowanie nie zatrzymujemy się na autostradzie i nie wypuszczamy psa na pas zieleni! (tak, tacy inteligentni się zdarzyli i było o nich w mediach głośno). Na parkingach, na których zatrzymujemy się w trasie, zawsze wypuszczamy psy na smyczy, nawet Bibuchę, która jest psem bezsmyczowym! Nigdy nie wiem co może je wystraszyć i gdzie pobiegną… Pamiętajmy, że jesteśmy na zupełnie obcym psom terenie. Spacer zaliczamy zawsze po dotarciu na miejsce i odstępstwem są tylko wystawy psów 🙂

Czasami podróżujemy też tak…

…albo tak 😉

Część z Was powie, że jesteśmy zakręceni na punkcie psów i dlatego nam się chce… Oczywiście, że jesteśmy zakręceni na punkcie naszych psów – wszak one są częścią naszej rodziny! A na wakacje wyjeżdżamy całą rodziną 🙂

Lysa Hora

Z Warszawy do Sierpca jest ok. 1,5 godziny jazdy autem. Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy po drodze nie zatrzymali się na kawę (ahh ta nasza miłość do tego napoju). Dojeżdżamy i… no właśnie – nie znajdujemy żadnego kierunkowskazu, który pomógłby nam trafić z szosy. To jest duży minus ze strony muzeum (dalej w centrum miasta, do jednego z wejść tabliczki już prowadzą). Docieramy do wejścia położonego blisko drogi głównej i spotyka nas mała niespodzianka (nasz ukochana karczma zamknięta, a jechać musimy do drugiego wejścia, bo tu aktualnie remont mostu). Przy drugim wejściu znów niespodzianka – aby wjechać na parking należy wrzucić 5 zł – no tak, monet nie mamy. Wracamy do miasta i robimy zakupy 😀 Szczęśliwie wracamy, parkujemy i możemy iść zwiedzać. Psy wchodzą bez problemu najmniejszego, natomiast muszą być na smyczy, czego skrupulatnie pilnują liczni pracownicy.

Muzeum Wsi Mazowieckiej w Sierpcu zostało założone w 1971 roku i  zajmuje powierzchnię ponad 60 ha. Na terenie znajdują się: wieś rzędówka z 10 zagrodami (jest to typ wsi, które zabudowanie są ustawione prostopadle do drogi i zwykle po jej jednej stronie), kościół, dworek, karczma i kuźnia. to, co zachwyca to odwzorowanie gospodarstw z XIX i XX wieku. Zadbano nie tylko o wnętrza, ale również o otoczenie budynków – ogrody, pola, sady, pasieki oraz zwierzęta pasące się za miedzą. W skad wsi wchodzi 9 zagród włościańskich z rejonu Mazowsza północno-zachodniego. Odtworzono tu również zagrodę z Rębowa nieopodal Wyszogrodu, w skład której wchodzi wiatrak. To co warto dodać to to, że plenery Skansenu wykorzystywano w takich filmach jak „Ogniem i mieczem” czy „Pan Tadeusz”.

Cała trasa, którą przeszliśmy miała 3,5 km i zajęła nam mniej więcej 2 godziny. Spokojnym tempem spacerowaliśmy, zaglądając do każdej zagrody i napawając się ciszą. Czy faktycznie zwiedzanie skansenu z 3 pastuchami może być spokojne? Powiedzmy, że nam się udało przeżyć i żaden z mieszkających w skansenie zwierzaków nie ucierpiał 😉

Po wejściu na teren Skansenu, skierowaliśmy się do powozowni (do każdego obiektu weszliśmy z psami i nikt nie miał nic przeciw), gdzie Pani opowiedziała nam skąd jest dany powóz, pokazała nam kufry podróżne i odpowiedziała na nurtujące nas pytania. Następnie potuptaliśmy do dworku – najodpowiedniejszego miejsca dla naszych psów 😉
Niestety dużym minusem Muzeum jest brak większej ilości koszy na śmieci – z woreczkiem wypełnionym kupsonem musieliśmy trochę się nachodzić zanim mogliśmy pozbyć się balastu… (swoją drogą chodzenie z pustym napojem czy zasmarkaną chusteczką, o brudnym pampersie nie wspominam fajne nie jest…). Po drodze zahaczyliśmy o drewniany kościół, który dawał cudowny chłód. I na tym zakończyła się sielanka 😀

Na horyzoncie wraz z pojawiającymi się chatami pojawił się również inwentarz… Tak, tak… Biba na widok kozy przyjęła pozycję przyczajonego tygrysa i zaczęła obchodzić ją łukiem. Gdyby się tylko dała, to na bank próbowałaby ją do nas zagonić. Jaka mać taka nać, więc Twiggy postanowiła wtórować mamusi. Yuma za to pragnęła paść całą sobą i okazywała to bardzo ekspresyjnie. Nawiększym zaskoczeniem, przede wszystkim dla Twiggy były napotykane w zagrodach kury, gęsi, kaczki i dumnie kroczący bocian. Takich cudaków to ona nie widziała jeszcze nigdy 🙂 Ilość napotkanego inwentarza, które spaceruje sobie po drodze, po obejściach jest naprawdę imponująca. Dla tego pod żadnym pozorem nie spuszczajcie psów ze smyczy!

Na samym końcu naszego spaceru czekała na nas wizyta w karczmie. Czas był na obiad, więc skierowaliśmy swoje kroki od razu w jej kierunku. Usiedliśmy sobie w zacienionym miejscu, nad zakolem rzeczki. Biba od razu wyniuchała wodę i udała się wzdłuż płotku, szukając wyjścia… Metodycznie badała całe ogrodzenie i zawiedziona wróciła ułożyć się pod ławą i spokojnie odespać okropny upał. Psiaki dostały michy wody i od razu było im lepiej – bardzo dziękujemy Paniom z karczmy.
A co dobrego możemy zjeść? Menu jest skromne ale za to regionalne – jest w nim zawarte to, co mieszkańcy wsi jadali w tamtych czasach. My skusiliśmy się na żurek (tu szału nie było), a następnie na tajemniczo brzmiące danie – OKRYJBIEDĘ. Wyjaśniono nam, że to kluski ziemniaczane okryte bigosem. Danie przepyszne, a kluseczki wprost rewelacyjne.
Warto również wspomnieć o bochnach chleba, które są wypiekane na miejscu. Są oooolbrzymie (można kupić cały, połówkę albo ćwiartkę) i przeeepyszne! Smakował jak chleb mojego dzieciństwa, który ciocia wypiekała na Mazurach.
W Menu była jeszcze czernina, którą goście wychwalali. Niestety to jest jedna z potraw, której nie damy rady przełknąć i nie jestem w stanie jej nawet spróbować.

Po zwiedzaniu udaliśmy się nad okoliczne jezioro. Niestety znalezienie miejscówki łatwe nie jest – wiele plaż jest położonych przy ośrodkach wczasowych, a na ich bramach od wejścia straszy znak PSOM WSTĘP WZBRONIONY… Taka nasza rzeczywistość…