Panorama Karkonoszy zawsze mnie fascynowała i za punkt honoru postawiłam sobie, że będę umiała po kolei nazwać szczyty, gdziekolwiek bym nie stała. Bardzo lubimy udać się na punkt widokowy i rozkoszować tym, co przed nami. Kiedy zatem pytaliście nas, gdzie udać się aby zobaczyć Karkonosze, to powstał pomysł na ten właśnie post. Zatem miłego oglądania!
Kopalnia Kwarcu Stanisław, to najwyżej położony kamieniołom w Polsce. 1050 m n.p.m. rozciąga się przepiękna panorama Gór Izerskich oraz Karkonoszy. Warto tu przyjść i podziwiać piękno gór, a także poszukać minerałów. Chodźcie zatem z nami na spacer!
Lekki spacer z psem w góry? Zdecydowanie polecamy Izery! Wiem, wiem już Wam to powtarzałam kiedyś, ale tu naprawdę każdy laik wejdzie i w dodatku nie uzna tego spaceru za szczyt swoich możliwości 😉 Kolejna wyprawa w Izery do miejsca, z którego widać przepiękną panoramę Karkonoszy. Zapraszamy na wyprawę na Wysoki Kamień.
Na Wysoki Kamień możemy dojść z domu. Wychodzimy sobie prosto na szlak i idziemy spokojnie do góry w stronę Zakrętu Śmierci. Ale możemy dojechać do Zakrętu Śmierci i tam zostawić samochód i stad iść w stronę schroniska i na przepiękny punkt widokowy. A jak komuś będzie mało, to może iść dalej w Izery 🙂
Jeżeli dojeżdżacie autem, to zostawcie je na parkingu po lewej stronie za Zakrętem Śmierci (jadąc od Szklarskiej Poręby w kierunku Świeradowa). Tu koło drewnianego kramiku są schodki do góry i stąd rozpoczynamy naszą wędrówkę.
Oczywiście – najpierw warto obejrzeć panoramę Karkonoszy z Zakrętu Śmierci, ale ja proponuję wejście na skałki, a nie dreptanie poboczem drogi 😉 Zdecydowanie jeżeli chcecie wejść drogą i stąd podziwiać góry, to zostawcie psa na ten moment w aucie lub niech jedno z Was zostanie z nim. Motocykliści, duże samochody i spory ruch – to wszystko może być dodatkowym stresem dla psiaka, a jak wiadomo lepiej dmuchać na zimne 😉
Polecamy Wam ten szlak, bo jest on zdecydowanie mniej oblegany i jest małe prawdopodobieństwo, że kogoś spotkacie. Szlak główny idący bezpośrednio ze Szklarskiej jest zdecydowanie bardziej tłoczny, a w weekendy idą tędy „tłumy”. My wolimy bardziej kameralne szlaki 😉
Szlak idzie najpierw delikatnie, a potem dosyć ostro do góry. Jednak nie jest to hardcore i spokojnie podoła temu każdy!
Pierwsze Schronisko na Wysokim Kamieniu zostało zbudowane w 1837 roku i przyjmowało turystów. W tym samym czasie bliźniaczy obiekt wybudowano na Śnieżnych Kotłach. Schronisko było dzierżawione i przechodziło z rąk do rąk, a w 1841 roku odwiedził je król pruski Fryderyk Wilhelm VI. W 1875 roku wybudowano tu wieżę widokową, bo z Wysokiego Kamienia można obejrzeć panoramę Karkonoszy, Gór Kaczawskich, Rudaw Janowickich, Gór i Pogórza Izerskiego oraz Kotlinę Jeleniogórską. Niestety wiosną 1982 roku schronisko spłonęło. Schronisko szybko odbudowano, a przez kolejne lata rozbudowywano i modernizowano. Po II wojnie światowej schronisko zaczęło popadać w ruinę – okradane i dewastowane. Wreszcie w roku 1963 zdecydowano o rozbiórce tego wyjątkowego miejsca.
Tu zaczyna się historia obecnego schroniska. Teren na Wysokim Kamieniu niszczał i stawał się coraz większym śmietniskiem. Dopiero w roku 1996 wystawiono to miejsce na sprzedaż. Przetarg wygrała rodzina Gołbów ze Szklarskiej Poręby. Pan Józef sam na własnych plecach wnosił tu worki z cementem, kamieniami czy deski!!! To się nazywa determinacja i miłość do gór 🙂 W Schronisku nie ma wody ani prądu. Największym problemem jest brak wody, który gospodarze w baniakach dowożą do schroniska. Niestety często też jest nieczynna toaleta, co jest minusem tego miejsca. Jednak widząc determinację właścicieli ich zaangażowanie w przywrócenie świetności Wysokiego Kamienia, to wszystko przestaje być problemem. Schronisko Wysoki Kamień wciąż jest w budowie, tak jak wieża widokowa. Nie możemy doczekać się na możliwość podziwiania panoramy gór z tego miejsca 🙂
Legenda o Wysokim Kamieniu – warta zapoznania. Uwielbiamy czytać wszelkie legendy i podania o miejscach, które odwiedzamy. Odrobina tajemniczości, szczypta fantazji i od razu miejsce wydaje się ciekawsze.
Jeżeli wybieracie się w Izery, to Wysoki Kamień obowiązkowo należy odwiedzić. Miejsce przepiękne, klimatyczne… Widok zapiera dech w piersiach za każdym razem kiedy tu docieramy. Zawsze zachwyca, za każdym razem nawet bardziej…
PeeS. Z psami nie ma problemu i nawet micha z wodą dla psiaków zawsze się znajdzie! 🙂
Kwiecień plecień, bo przeplata trochę zimy trochę lata. To przysłowie zna każdy, a w tym roku doświadczamy tego szczególnie intensywnie. Między opadami deszczu, śniegu i słońca udaliśmy się w Izery na najlepsze naleśniki na świecie! Jeżeli też uwielbiacie naleśniki i chcecie się na nie wybrać, to zapraszam na naleśnikową wyprawę.
Pogoda tej wiosny bardziej przypomina tą z przedwiośnia lub raczej jesieni. Deszcz, śnieg i słońce w ciągu godziny? Nie ma sprawy Kwiecień AD2017 zapewnia takie atrakcje. W górach leży całkiem spora pokrywa śnieżna, mało tego śniegu wciąż przybywa… Czy wypada nam zabierać rodzinę w takie warunki? A może jednak warto zabrać ich w góry na łatwe szlaki, a na końcu zapewnić im najlepsze naleśniki pod słońcem?
Zdecydowanie wybieramy Izery z psem, bo psów to u nas zawsze dostatek!
Naszą wędrówkę rozpoczynamy w Świeradowie Zdroju, u podnóża kolejki linowej. Ze względu na osobę, która po górach nie chodzi i zdecydowanie nie ma zdrowia do wędrówki na Stóg Izerski wybieramy podróż gondolą. Wjazd nie należy do najtańszych – za 2 os. wyszło 70zł, a za 3 os. 90zł. Psy podróżują na całe szczęście za darmo!
Samo wsiadanie do kolejki może być problematyczne dla psiaków. Wagonik jedzie, bardzo wolno ale jednak przemieszcza się. Na całe szczęście obługa wyszła na zewnątrz widząc czworonogi i była gotowa zastopować gondole abyśmy mogli wsiąść spokojnie. Podróż do góry trwa kilka minut podczas których nasze psy oglądały widoki. Wysiadanie również odbywa się w ruchu, ale tu również obsługa czekała na nas i była gotowa zastopować kolejkę. Super sprawa, że nawet kolejką linową psiaki mogą podróżować!
Ze Stogu Izerskiego rozpoczęliśmy wędrówkę na Halę Izerską. Mieliśmy ładną pogodę, było mokro, no i oczywiście był śnieg, w dodatku mokry – ten najbardziej znienawidzony przez wędrujących. Nie ukrywam, że nogom było mało przyjemnie, ale droga zboczem jest cudowna. Dopiero pod starym wyciągiem weszliśmy na główny szutrowy szlak. Tu śniegu było mniej, ale za to jak był to do połowy łydek 😉 Przy życiu i chęciach do dalszej drogi trzymała mnie tylko myśl o naleśnikach w Chatce Górzystów. Kto spróbował ich chociaż raz, ten mnie rozumie. To uzależnienie, ale jakie cudowne uzależnienie.
Docieramy na Halę Izerską, na której dmucha niemiłosiernie. Masz wrażenie, że wiatr odarł Cię ze wszystkich warstw odzieży i przenika każdy centymetr ciała. Jest tu tak pięknie i czuję olbrzymią euforię, która jednocześnie miesza się ze skrajną nienawiścią do aktualnych warunków atmosferycznych. Jest to pierwszy raz, kiedy nie wiem czy bardziej kocham czy bardziej nienawidzę…
Musicie wiedzieć, że Izery nazywane są biegunem zimna. Zimy tu są bardzo długie i wyjątkowo paskudne – na Hali Izerskiej w 1996 roku zanotowano temperaturę -36,6 stopni Celsjusza. Pamiętajmy, że zimy w ostatnich latach nie są już zimami stulecia! O ile jednak zima ma być zimna (patrzcie foto pieca w Chatce Górzystów), to lato powinno być ciepłe. Nic bardziej mylnego. 20 lipca 1996 roku temperatura w nocy spadła do -5,5 stopni Celsjusza. Cieplusio, nie?!
Docieramy do Chatki Górzystów. Do jedzenia są naleśniki, bigos, ogórkowa i ogórkowa i ogórkowa 😛 Ale za to takie domowe, cudownie smaczne i ciepłe! No i co najważniejsze nie ma kolejki!
 |
| Absolutny Must Have w Chatce Górzystów!!! |
Musicie wiedzieć, że tu są zawsze kolejki i warto stanąć w tym ogonku 🙂 Karmią tu, jak u mamy, albo babci… mniaaaaam! Obiecane naleśniki z serem i jagodami smakowały naszym gościom, którzy dzielnie tuptali tu przez śniegi i roztopy 😉 BRAWO WY! Będą z Was górscy piechurzy 😉
Gospodarze Chatki, to otwarci i cudowni ludzie. Zawsze rozmawiają ze swoimi gośćmi, kochają psy i nawet 5 naszych nie była problemem. Wszystkie zostały wymiziane. Szczególnie do gustu przypadły im cardigany. Mamy się umówić na sesję fotograficzną i mizianie psów. Takich gospodarzy nie można nie lubić 🙂
Na Hali Izerskiej przed Drugą Wojną Światową istniała niemiecka wioska Gross Iser (Wielka Izera). Początki tej osady sięgają 1630 roku, kiedy to osiedlił się tutaj ewangelicki uchodźca o imieniu Thomas. Zabudowa przebiegała powoli ze względu na bagniste tereny, surowy klimat i brak dróg. Dostęp do koloni był możliwy tylko przez wąskie ścieżki wyłożone balami. Drogę utwardzoną tzw. Staroizerską (dzisiaj szlak niebieski ze Świeradowa) zbudowano dopiero po wykonaniu szeregu rowów odwadniających.Mieszkańcy żyli biednie. Utrzymywali się z wypasu bydła i owiec, produkcji serów, przędzenia wełny, połowu pstrąga. Mężczyźni pracowali przy wyrębie lasu, wyrabiali gonty i trudnili się kłusownictwem. Surowy klimat nie pozwalał na uprawę zbóż i drzew owocowych. Miejsce to było zwane „Małą Syberią” z powodu długich i srogich zim. Piekarz i masarz przyjeżdżali tu konno raz w tygodniu i oferowali świeże pieczywo i mięso. Inne zakupy robiły kobiety, nosząc ze Świeradowa ciężkie kosze na własnych barkach.Administracyjnie kolonia podlegała miastu Bad Flinsberg (Świeradów Zdrój). Raz w miesiącu pastor odprawiał nabożeństwo w budynku starej szkoły. Szkoła powstała w 1750 roku gdy wioska liczyła około 20 domów. Zmarłych chowano na cmentarzu w Świeradowie.Wraz z rozkwitem Świeradowa jako uzdrowiska, które nastąpiło w drugiej połowie XIX wieku rozbudowała się też Wielka Izera. Osada stała się ulubionym miejscem wycieczek kuracjuszy. Ożywił się ruch graniczny z Czechami i rozwinęła się turystyka narciarska. Mężczyźni byli dodatkowo zatrudniani przy wydobyciu borowiny z tutejszych torfowisk potrzebnej dla uzdrowiska.W latach 30-stych XX wieku Gross Iser rozciągała się od Polany Izerskiej do Kobylej Łąki (ok. 5,5 km) z głównym skupiskiem na Hali Izerskiej. Znajdowały się tutaj 43 domy mieszkalne, 3 gospody, 2 schroniska, 2 celnice, kawiarnia, leśniczówka, straż pożarna, domek myśliwski oraz stara i nowa szkoła. Właśnie w nowej szkole, wybudowanej ok. 1938 roku mieści się „Chatka Górzystów”.Szkoła posiadała główną klasę (1-8) z dodatkowym pokojem na bibliotekę, osobne pomieszczenie do prac ręcznych dla chłopców (dzisiejsza drewutnia) i szkolną kuchnię dla dziewcząt. Na piętrze mieszkał nauczyciel z rodziną. Obie szkoły posiadały dzwonnice. W starej szkole dzwon bił o godzinie 7, 12 i 18tej, w nowej tylko przy szczególnych wydarzeniach ( Nowy Rok, pogrzeb itp. ).10 maja 1945 roku osadę zajął oddział radziecki, spalono domek myśliwski. 11 maja żołnierze zastrzelili właściciela schroniska Gross Iser Baude Paula Hirta. Został on pochowany w pobliżu Nowej Szkoły. Dziś to miejsce upamiętnia okolicznościowa tablica oraz prosty brzozowy krzyż.Od czerwca do października 1945 roku przeprowadzono akcję wysiedlania. W latach powojennych nastąpiło stopniowe rozbieranie i niszczenie zabudowań. Budynek szkoły nie wiedzieć dlaczego ocalał, jednak nie obyło się bez rozszabrowania co cenniejszych elementów wyposażenia nie mówiąc już o elementach konstrukcyjnych. Właściwie to do dnia dzisiejszego budynek nie osiągnął jeszcze stanu z roku 1945 kiedy to wszystkie pomieszczenia były w nim oświetlone, istniała kompletna instalacja wodociągowa i kanalizacyjna z których do dzisiaj pozostały jedynie uchwyty po rurach, a w nieistniejącym dziś łączniku pomiędzy budynkami znajdowały się łazienki i toalety wyłożone białymi kafelkami!Również drugi budynek aktualnie nadający się do kapitalnego remontu na skutek wycięcia i „zagospodarowania” belek stropowych posiadał wszystkie instalacje i standardem wykończenia nie odbiegał od budynku głównego. Dodatkowo na stan budynku wpłynął fakt iż w dzisiejszej świetlicy a także w pomieszczeniu do niej przylegającym stały konie używane do prac leśnych. Dziś przy okazji zbijania starych tynków co chwilę okazuje się że słupy nośne są do wysokości jednego metra przegnite i sukcesywnie trzeba je wymieniać. A jako że budynki są zbudowane z tzw. „pruskiego muru” dziury po owych słupach a także rozkradziona i naprędce załatana elewacja przyczyniają się do powstawania dużych przeciągów dzięki którym utrzymanie znośnej temperatury w budynku wymaga naprawdę ogromnych ilości opału.W połowie lat osiemdziesiątych, przypadkiem odkryli to miejsce studenci z WSI z Zielonej Góry1). Starania o zaadoptowanie budynku na chatkę studencką zostały uwieńczone sukcesem. Pośpieszny remont przeprowadzono głównie rękami studentów. Przebudowano świetlicę (wcześniej stajnia), odtworzono ganek, położono nowy dach, zbudowano piece i wyposażono wnętrze. Pierwszymi gospodarzami zostali Lucyna i Jurek Bizunowiczowie z Lubska. (www.chatkagorzystow.prv.pl).
Izery z psem są super pomysłem. Nie są to góry wymagające, ale niezwykle urokliwe. Cisza, spokój i bezkresna przestrzeń. Uwielbialiśmy tu przyjeżdżać, a teraz uwielbiamy wracać. Możemy tu dojść z domu, chociaż wymaga to zdecydowanie więcej czasu i sił niż dojazd do Świeradowa czy do Rozdroża Izerskiego i wędrówka z parkingu. Do Chatki możecie również dojść z Jakuszyc, po drodze zahaczając o Orle (klik!).
Poza sezonem rowerowym jest tu w zasadzie pusto. Niestety rowerzyści są tu wszechobecni i będą Was mijać na każdym kroku. Jeżeli Wasz pies nie lubi rowerów lub się ich boi, to zdecydowanie odradzamy szlaki w Izerach w sezonie. Poza nim możecie tu nie spotkać nikogo!
Jakuszyce są dla mnie jednym z najbardziej magicznych miejsc w górach. Urzekają prostotą szlaków, które jednocześnie są wyjątkowo urokliwe. Szerokie szutrowe drogi, niewielkie przewyższenia. To wszystko powoduje, że wracam tam chętnie niezależnie od pory roku – zarówno z psami, jak i na rowerach. Czy zimą jest tam równie urokliwie?
W ostatni weekend gościliśmy psiarzy, którzy po górach nie chodzą. Postanowiliśmy zabrać ich zatem tam, gdzie będzie urokliwie, spokojnie i przede wszystkim wędrówki będą lekkie. Śnieżka z przyczyn obiektywnych odpadła 😉
Postawiliśmy na Góry Izerskie z psami. Jakuszyce to Zimowa Stolica Narciarstwa biegowego, miejsce gdzie odbywa się najsłynniejszy polski bieg narciarski – Bieg Piastów. Od 1976 roku odbywa się on corocznie, poza jednym (okres stanu wojennego). Na samym początku na Polanie Jakuszyckiej stał tylko pociąg z wagonami, w którym zawodnicy przebierali się, a także mieściło się tam biuro zawodów. Oprócz tego całego biegania na nartach – to tu zaczynają przecudne Izery. Wiele szlaków – pieszo, biegiem czy na rowerach – każdy znajdzie coś miłego. Psy w Górach Izerskich są również miło widziane. Pamiętajcie tylko o tym, że PIES MUSI BYĆ PROWADZONY NA SMYCZY!
W Izery wybraliśmy się w sobotę, a za cel dojścia obraliśmy Orle. Do Jakuszyc dojechaliśmy około 11. Piękna pogoda oczywiście sprzyjała narciarzom – parkingi były wypełnione po brzegi!!! Cudem wielkim udało nam się znaleźć 2 miejsca (2 miejsce tylko dlatego, że mogliśmy zastawić jedno z naszych aut!). Koszt parkingu to 15zł za cały dzień – takie tabliczki widzimy wszędzie. Z parkingu skierowaliśmy się w kierunku Polany i dalej na szlak w do Stacji Turystycznej Orle. Ilość narciarzy była powalająca! Widzieliście kiedyś, że narciarze biegowi jadą po torze niczym samochody Marynarską do Mordoru?! Serio tak to wyglądało!Po wejściu na szlak było troszkę lepiej, ale nie był to w 100% komfortowy spacer. Szliśmy w 4 osoby z 5 psami (3 cardigany i 2 tollery). Psy prowadziliśmy na smyczy i ogarnialiśmy tak, aby nie zawadzały biegaczom. Niestety nie obyło się bez niemiłych spotkań. Pani nie utrzymała psa (biegówki, pas trekkingowy, husky i średnie umiejętności biegacza nie idą w parze). Pies wystrzelił w naszą stronę, zrobiłam krok w tył i wpadłam w zaspę 😀 Mówię kobiecie, że proszę żeby zabrała psa. Na co słyszę moje ulubione „dlaczego”? Psiarze myślmy o innych! Skoro ktoś ściąga swoje psy, to znaczy, że nie chce konfrontacji. Szanujmy się nawzajem 🙂
Im bliżej Orle byliśmy, tym mniej narciarzy było na trasie. Było to dosyć zrozumiałe – wszyscy siedzieli w schronisku 😀 Tłum, brak miejsc – poszliśmy w związku z tym na Most Graniczny na Izerze. Zrobiliśmy kilka zdjęć, napotkaliśmy niefrasobliwego i nieodpowiedzialnego skrajnie właściciela młodziutkiego Owczarka Szwajcarskiego. Szczenię w wieku ok. 4 miesięcy goniło za swoim opiekunem, który pomykał na biegówkach… Ludzie myślcie trochę i nie pozwalajcie tak młodziutkim psom na tak duży wysiłek – to nie jest zdrowe!
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na coś „ciepłego”. Polecamy naleśniki, bigos i pyzy ziemniaczane! Po mroźnym spacerze smakują, jak dania z najlepszych restauracji świata. Niestety na pyzy trzeba czekać, ale warto. Najszybciej dostaniemy naleśniki – smażone są na bieżąco, bigos i zupy wyciągane z weków. Po prostu domowe jedzenie 🙂 Psy wchodzą do Orle bez problemu, a od właścicieli schroniska dostają np. marchewki – zdecydowanie psiolubne miejsce!
Droga powrotna minęła nam szybko, mijaliśmy po drodze tylko kilku narciarzy. Udało nam się zobaczyć przecudny zachód słońca. Widzieliśmy słońce, chmury nisko nad Doliną Izerską i w tle ponad chmurami Bukovec. Dla takich właśnie chwil zamieszkaliśmy tutaj 🙂
Jakuszyce z psem zimą to niestety bardzo słaby pomysł. Zwłaszcza w okresie ferii zimowych oraz weekendów (u nas skumulowało się to). Narciarze biegowi uważają pieszych turystów za intruzów. Wymijają nas pieszych z każdej możliwej strony, mają pretensje, że nie schodzimy im z drogi (tory po obu stronach szlaku nie były przez nas zastawione). Rozumiem, że styl zwany łyżwą wymaga środka szlaku, ale słowo UWAGA czy PRZEPRASZAM nie jest chyba dyshonorem?! Należy jednak uważać żeby pies nie dostał kijkiem lub nie wpadł pod nogi narciarzom. Zdecydowanie odradzam takie wyjścia z czterołapymi. Lepiej wybrać się tu poza sezonem ferii zimowych i poza weekendami 🙂
Czy wyobrażacie sobie miejsce, gdzie gdy docieracie to macie wrażenie, że dotarliście na koniec świata? Cisza, spokój, żeby jeszcze tylu turystów nie było… To miejsce znajduje się na granicy polsko-czeskiej, możemy tam dotrzeć szlakiem z Polany Jakuszyckiej lub szlaków na terenie Republiki Czeskiej. Możemy również dojechać samochodem i stąd wybrać się na wędrówkę po Izerach. Zapraszam Was do miejsca, które urzeka i które polecam odwiedzić każdemu, kto wybiera się w okolice Szklarskiej Poręby, Karpacza lub Świeradowa.
Skręconą kostkę należało oszczędzać, w związku z tym wybraliśmy się w Izery. Łatwe i przyjemne szlaki, a do tego jest to nasze ukochane miejsce. Tam kończy się świat, tam widać na niebie wszystkie gwiazdy, tam są najlepsze racuchy z jagodami i tam byliśmy na pierwszym górskim weekendzie. Taka romantyczna story nam się wkradła 🙂 Od tego czasu staramy się tam wracać kiedy tylko możemy.
Kolej Izerska – od dawna mieliśmy plan przejechać się szynobusem i zawsze szkoda nam było nie chodzić lub nie śmigać rowerami. Tym razem okazała się koniecznością – miała odciążyć moją nogę i jednocześnie pozwolić mi wyjść w góry. Znaleźliśmy ROZKŁAD JAZDY i wyruszyliśmy z Karpacza do Szklarskiej Poręby. Zostawiamy auto na parkingu przy dworcu w Szklarskiej Górnej i udajemy się do kasy kupić bilety. Oczywiście możemy to zrobić u konduktora w pociągu (zapłacimy PLN lub koronami czeskimi). Psy oczywiście mogą podróżować z nami – teoretycznie w kagańcu, ale praktyka i psiolubność Czechów mówi, że po co kaganiec psom w pociągu?! Zasiadamy i wyruszamy w 30 minutową podróż do Harrachova. Tam rozpoczynamy nasze izerskie wędrowanie.
Wysiadamy na stacji w Harrachovie i wyruszamy powoli w góry zielonym szlakiem w kierunku Rozdroża Pod Działem Izerskim. Przekraczamy granicę polsko-czeską (teraz już niewidoczną) i skręcamy w lewo w Starą Drogę Celną (czerwony szlak rowerowy). Idziemy cały czas przed siebie w kierunku Schroniska Orle. Napawamy się otaczającą nas przyrodą, soczystą zielenią, ciszą i brakiem ludzi. To jest cudowne w tym miejscu – 90% turystów porusza się głównym szlakiem z Polany Jakuszyckiej – na innych szlakach marna szansa na napotkanie kogokolwiek.
Dochodzimy do Schroniska Orle – Stacja Turystyczna Orle. Jest to jedno z naszych ulubionych Schronisk. Tu podają pyszny bigos i najlepsze racuchy ze śmietaną i jagodami – od zawsze są one obowiązkowym posiłkiem tutaj. Uwielbiam klimat tutejszy, właścicieli, widok i bezkresne niebo. No właśnie niebo w tym miejscu to oddzielny temat. To tutaj jest Izerski Park Ciemnego Nieba. Polecamy przyjść tu i zostać na noc, a nocą zamiast spać to oglądać gwiazdy. Coś wspaniałego i niezwykłego dla mieszczuchów 🙂
Osada Orle ma dosyć ciekawą historię. W 1754 roku rodzina Preusslerów założyła tu hutę szkła. W roku 1782 stało tu już 8 domów, a dolina została nazwana Doliną Karola (od imienia właściciela okolicy Karla Gottharda Schafgotscha). W swoim najlepszym okresie w hucie pracowało około 100 pracowników. Wytwarzano tu m.in. szkła białe, kolorowe, warstwowe czy filigranowe. Do dnia dzisiejszego, przy odrobinie szczęścia można znaleźć pozostałości w potoku Kamionku, który płynie przez osadę. W 1890 roku huta została odkupiona i zamknięta. Budynek, a którym mieści się Stacja Turystyczna, to dawny budynek administracji. Drugim zachowanym obiektem jest dom mieszkalny hutników, gdzie dziś mieszczą się pokoje w standardzie pensjonatu.
Niestety Dolina Karola ma również swój smutny epizod – w czasie II wojny światowej znajdował się tu obóz Reichsarbeitsdienst (Służba Pracy Rzeszy) – przebywali tu pracownicy leśni. W latach 30. XX wieku wzniesiono tu dwa drewniane budynki – Breslau i Glogau (od 1940 roku służyły żołnierzom Wermachtu za sanatorium). Mówi się po cichu, że tereny tutaj były przygotowywane jako ośrodek przygotowań olimpijskich w biegach narciarskich.
Ze Schroniska, po objedzeniu się, poleżeniu brzuchem do góry, spacerowaniu na bosaka możemy wyruszać dalej. Udajemy się zielonym szlakiem przez halę i mijamy po prawej stare budynki WOPu. Teraz, kiedy nie ma już ochrony granic – budynki stanowią bazę noclegową Stacj Turystycznej Orle. Zielonym Szlakiem idziemy przez Granicznik w kierunku Izery. Droga wiedzie kamieniami i jest dosyć stroma. Jednak kamienie nie są ostre, a psy mogą spokojnie manewrować między nimi albo iść bokiem. Po drodze mijamy jagodziny – wielu amatorów zbiera i zjada prosto z krzaka <mniam>.
Docieramy do Karlovskiego Mostu. To jedno z moich ulubionych miejsc – położyć się na kamieniach, odpoczywać, gapić w niebo i słuchaj szumu wody. Tym razem oczywiście zeszliśmy na kamienie i psy nie odmówiły sobie kąpieli. Zimny nurt, ostry – nas nie zachęcał do moczenia kończyn. Stąd dalej można ruszyć do Jizerki – najwyżej położona osada w Republice Czeskiej. Miejsce malownicze – dla mnie marzenie aby tu mieszkać. Tym razem nie dotarliśmy tutaj – przegoniła nas chmura, która krążyła nad wierzchołkami gór. Zebraliśmy się i ruszyliśmy w kierunku Orle.
Dotarliśmy do Schroniska Orle i stąd udaliśmy się czerwonym szlakiem na Polanę Jakuszycką, z której możemy dalej zejść do Szklarskiej albo poczekać na pociąg i zjechać. Ze względu na bolącą już trochę kostkę zdecydowaliśmy się na opcję powrotu pociągiem. I tu zaskoczenie. Większość turystów szła do pierwszego wagonu. Więc z psami ruszyliśmy do drugiego. Tu Pani Konduktor jednak zawróciła nas i powiedziała, że prosi o to żebyśmy weszli do pierwszego wagonu, bo tu są już psy. Ciekawe czy gdyby były w obu wagonach, to czy by nas zabrała? Tego nie wiemy. Kupują bilety w pociągu sprzedała nam 3 normalne bilety (niestety bilety dla psów są droższe niż te dla ludzi).
Tym sposobem zrobiliśmy sobie miłą wycieczkę i przetuptaliśmy 13,5 km. Jeden z najfajniejszych spacerów – trasy tu są łatwe i spokojnie można z wózkiem, z psem mieszczuchem i zawsze spokojnie dojdziecie i docenicie super przyjemne szlaki w Izerach.
Najnowsze posty
Nasz sklep
Nasz Instagram
