Nasze psy nie mają problemu z kamieniem nazębnym. Co prawda zębów im nigdy nie myłam, ale dziewczyny jedzą surowe kości i mogą pochwalić się hollywoodzkim uśmiechem. Ale niestety w okresie posiadania szczeniaczków Bibie zęby trochę zżółkły i pojawił się na nich kamień. Specjalnie nie przejmowałam się tym, bo wiedziałam, że to kwestia diety i wszystko się wyrówna. Niestety, nie wyrównało się. Zapraszam Was na wycieczkę w krainę psiej paszczy.

Kamień nazębny, to nic innego jak zmineralizowana płytka nazębna, która odkłada się przy oraz poddziąsłowo. Osad, który widzimy na zębach, zwykle ma żółty kolor, ale wraz z jego wiekiem i ilością może stawać się brązowy.

Zawarte w osadzie nazębnym bakterie powodują zakwaszanie środowiska jamy ustnej. Kwasy z kolei wpływają na niszczenie się zębów i próchnicę, a także choroby dziąseł i przyzębia. Odkładający się kamień nazębny jest także przyczyną zapalenia dziąseł i olbrzymiego bólu.

Kolejnym i chyba największym problemem dla właściciela jest zapach z psiej paszczy, zwłaszcza jak mamy psa, który uwielbia się przytulić i sprzedać buziaka. Czasami jedno chuchnięcie może spowodować lekkie otumanienie właściciela 😉 Za to również odpowiadają bakterie, które znajdują się psim pysku.

Na odpowiednią kondycję i czystość zębów ma wpływ dieta oraz nasze, człowieków, dbanie o psie zębiska. Tu zawiodłam JA. W związku z tym postanowiłam wypróbować pastę do zębów ZymoDent Pasta. Jest to enzymatyczna pasta do zębów, która skutecznie czyści, neutralizuje zapach z psiej paszczy i oczywiście zapobiega powstawaniu kamienia nazębnego.

Właściwości
Składniki pasty ZymoDent skutecznie ograniczają populację bakterii w jamie ustnej, rozpuszczają płytkę nazębną, ograniczając w ten sposób ryzyko rozwoju poważniejszych problemów w obrębie jamy ustnej. Podstawą działania pasty jest specjalistyczny enzymatyczny kompleks, wykazujący wielokierunkowe działanie. Zawartość naturalnie występujących enzymów – laktoperoksydazy, laktoferyny, lizozymu i oksydazy glukozowej umożliwia rozpuszczenie osadu i likwidację drobnoustrojów, znacznie ograniczając ich obecność w jamie ustnej. Kompleks enzymatyczny zawarty w paście ZymoDent przypomina kombinację enzymów obronnych obecnych w ślinie. Pośrednie związki procesów peroksydacji i innych zachodzących reakcji enzymatycznych w obecności soli izotiocyjanianowej wykazują silny efekt bakteriobójczy. Jednocześnie składniki te chronią szkliwo zapobiegając odkładaniu się płytki nazębnej, hamują enzymy wytwarzane przez Streptococcus mutans (jedna z bakterii tworzących biofilm na powierzchni zębów), likwidują nieprzyjemny zapach i poprawiają ogólny stan higieniczny jamy ustnej. Kolejnym ważnym składnikiem pasty jest delikatny środek abrazyjny na bazie krzemionki, który zapewnia łagodne, mechaniczne oczyszczanie zębów, nawet w przypadku braku szczotkowania. Istotna jest też zawartość jonów cynku, który wiąże lotne związki siarki odpowiedzialne za nieprzyjemny zapach. Dodatkowo działa on synergistycznie z enzymatycznym systemem peroksydazy jako katalizator wielu reakcji enzymatycznych. Wspomaga także gojenie i regenerację dziąseł. Działanie składników pasty wzajemnie się uzupełnia, zapewniając skuteczną higienę jamy ustnej i zębów u zwierząt.

Składniki
Peptydy mleka(laktoferyna, laktoperoksydaza), lizozym, sól izotiocyjanianowa, oksydaza glukozowa, krzemionka (środek abrazyjny), chelat cynku, substancje pomocnicze, aromat mięsny.

W naszym domu
Tak, jak wspominałam zęby czyściłam Bibulcowej. Jej stan zębów był już dla mnie zdecydowanie niezadowalający, a młoda jeszcze (5 letnia) suczka miała kamień nazębny. Może nie było go dużo, ale do tej pory nie miała go nigdy. Doszłam do wniosku, że tak nie może być i zaczęłam myć Pleśniakowi zęby.

Pastę stosowałyśmy codziennie wieczorem. Abym nie zapomniała o czyszczeniu, postawiłam ją na stoliku kawowym w salonie – wieczorem zawsze pod ręką zarówno pies, jak i pasta 😉

Pastę możemy nakładać palcem lub załączoną szczoteczką. Ja używałam najpierw palca, potem gazika, a na końcu szczoteczki. Dlaczego tak? Bo przy pierwszej aplikacji pasty, którą nałożyłam właśnie na szczoteczkę i potarłam w paszczy dziąsła i zęby, to pojawiła się krew.

To, co zaobserwowałam po kilku dniach, to zniknięcie przykrego zapachu z Bibuchowego pyszczka. Po prostu – leżała obok mnie, ziajała a ja nie musiałam odwracać twarzy ani zatykać nosa.

Na kłach również zauważyłam poprawę i zmniejszenie się nalotu, a na trzonowcach (trochę trudno tam zajrzeć nie sprawiając psu dyskomfortu, a jak wiecie Bibci nie wolno robić w życiu jednej rzeczy – Bibuni nie wolno robić przykrości) moim zdaniem nalot też jest mniejsze. Generalnie uważam, że psie pasty do zębów, a przede wszystkim ZymoDent, który stosowałam mogą pomóc. Ze spokojem serca polecam ten preparat każdemu, kto ma zastrzeżenia do stanu zębów swojego psa.

Nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń do samego produktu, mam natomiast zastrzeżenia do opakowania. Pasta znajduje się w opakowaniu z pompką, która zacinała się nam od 3 czy 4 dnia używania. Nie wiem czy ja miałam takiego pecha, bo moja ręka może filigranowa nie jest, ale do dłoni Pudziana jej daleko 😉 Drugim zastrzeżeniem jest to, że nie widzę ile pasty zostało mi w opakowaniu i czy już jest moment, kiedy powinnam zakupić kolejną. Niestety opakowanie ma u mnie wielki minus.

Pamiętajcie żeby zdrowe zęby mieć, trzeba tylko chcieć!

 

Pies Idealny. Każdy z moich psów jest Idealny. Wróć. Każdy z moich psów miał być IDEALNY. Każdy Idealny nie jest. Czy zatem istnieje pies Idealny? Czy to tylko nasze wyobrażenie? Znam psy, które wg mnie są niemal idealne, a ich właściciele nadal twierdzą, że do ideału to im daleko. Zatem jak to jest z tym ideałem? Czy to jest tylko nasze wiecznie niespełnione marzenie?

W dobie Fejsbuczka jesteśmy zalewani filmikami, na których psiarze prześcigają się w pokazywaniu co ich pies już umie, mając zaledwie kilka miesięcy. Głosy oglądających są podzielone na tych zachwyconych oraz na tych, którzy mówią, że pies ma prawo być szczeniakiem. Mi jest generalnie wszystko jedno – każdy pracuje ze swoim psem w tempie jakie mu odpowiada, uczy go tego czego potrzebuje i daje mu czas na bycie papisiem, kiedy uznaje chce.

Ja przyznaję się bez bicia, że moje psy są papisiami bardzo długo. Oczywiście skutkuje to tym, że potem frustruję się, bo dziewczyny wolą zabawę niż pracę. Z drugiej strony każdy z moich corgi dojrzewał psychicznie ok. 3 roku życia. Coś w mózgu corgisiów przestawiało i nagle załączał się tryb PRACA. W związku z tym moje psy zaczynając być ogarnięte zdecydowanie później niż większość ich pobratymców.

Moje psy idealne nie są, ba one są po prostu Idealnie Nieidealne. Każdy z moich psów miał być psem mega zdyscyplinowanym, wyszkolonym, a na spacerach miał być psem pięknie chodzącym przy nodze. Słowo MIAŁ jest tu kluczem 😉

Przyznam wprost, że do tej pory posłuszeństwo moich psów pozostawia wiele do życzenia. Natomiast, to co jest najważniejsze i co jest nam potrzebne w życiu codziennym – wykonują. Jestem je w stanie odwołać na spacerach, usadzić do zdjęć czy położyć. Wykonują polecenia podczas pracy na pastwisku, szybko uczą się tego, czego od nich wymagam.

To czego mi brakuje, a czego nie wypracowałam to jest ciągnięcie. Poza Bibą każda z dziewczyn jest lokomotywą, ale… tylko w stadzie. W pojedynkę chodzą idealnie przy nodze i nie mogę się do niczego przyczepić 🙂 Oczywiście, że staram się to opanować, ale smyczowe spacery są tylko krótkie i fizjologiczne koło domu. W czasie wyjazdów nie ma problemu z dziewczynami podczas zwiedzania miast. Na obcym terenie nie jest im spieszno od rogu do drzewka, od drzewka do murku itd. Tam im psi koledzy nie zostawiają maili, które trzeba odczytać teraz i natychmiast.

Kolejnym nieidealnym zachowaniem jest darcie japy na dzwoniący domofon. Jest to uciążliwe zwłaszcza, że odwiedza nas całkiem spora liczba kurierów. W naszym bloku mamy domofon zarówno przy wejściu do klatki, jak i na każdym piętrze (aby dostać się do korytarza z mieszkaniami). Nauczyłam się już, że po wpuszczeniu na klatkę schodową kuriera, do kolejnych drzwi idę sama i nie czekam na kolejne dźwięki domofonu – oszczędzam sobie i sąsiadom koncertu 3 psów z ekipy heavy metalowej 😀

To co udało mi się wypracować, to absolutny zakaz darcia się na balkonie. Dziewczyny wiedzą, że im nie wolno szczekać, a jak już nie mogą wytrzymać to szczekną i uciekają do domu na swoje posłanie… Naprawdę najgorszą karą dla nich jest zamknięcie balkonu. Efekt jaki jest, to cichutkie poburkiwanie pod nosem, które zdecydowanie uciążliwe nie jest. Dzięki temu sąsiedzi narzekają na inne psy, a nasze uważają za mega grzeczne.

Miałam wyobrażenie, ba ja je nadal mam. Wyobrażenie idealnego cardigana. Śmiało mogę powiedzieć, że poza drobnymi nieścisłościami, to Biba, Yuma oraz Twiggy są dla nas niemal idealne, IDEALNIE NIEIDEALNE.

Czy wyobrażacie sobie miejsce, gdzie gdy docieracie to macie wrażenie, że dotarliście na koniec świata? Cisza, spokój, żeby jeszcze tylu turystów nie było… To miejsce znajduje się na granicy polsko-czeskiej, możemy tam dotrzeć szlakiem z Polany Jakuszyckiej lub szlaków na terenie Republiki Czeskiej. Możemy również dojechać samochodem i stąd wybrać się na wędrówkę po Izerach.  Zapraszam Was do miejsca, które urzeka i które polecam odwiedzić każdemu, kto wybiera się w okolice Szklarskiej Poręby, Karpacza lub Świeradowa.

Wyjście z psem w góry, to nasza ulubiona aktywność. Mamy to szczęście, że nasze psy także lubią włóczenie się z nami. Myślę, że im jest wszystko jedno czy idą w góry, czy idą przez las czy przez plażę – ważne, że z nami i można COŚ robić wspólnie. Spotykamy na szlaku ludzi, którzy niekoniecznie chcą się witać z psami, którzy boją się psów oraz spotykamy PSIARZY. Ci ostatni potrafią przyprawić mnie o skok ciśnienia oraz chęć wyrzucenia ich ze szlaków…

Polskie góry psiarzom są mało przychylne. My wybieramy te, gdzie psy są mile widziane – Sudety. Ukochane Karkonosze oraz Izery polecamy zawsze i każdemu. Jednak pamiętajmy, że pies na szlaku
bezwzględnie musi być na smyczy, a dodatkowo na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego psy muszą mieć kaganiec. Przepis odnośnie kagańca jest generalnie martwy. Spotykaliśmy Straż Parku, ratowników GOPR i nigdy nikt o kaganiec nie pytał, ale zawsze patrzą czy psiaki są na smyczy. Tu już nie ma taryfy ulgowej. Czy słusznie?

Pytanie o zasadność obowiązku prowadzenia psów na szlaku na smyczy nie powinno mieć miejsca. Rozumiem argumenty, że turyści bardziej brudzą, że dzieci biegają i krzyczą, że ludzie są głośno. Oczywiście ludzie nie zachowują się w górach tak, jak większość z nas by sobie tego życzyła! Niestety spora część niedzielnych turystów idzie głównymi szlakami tylko po to, żeby otagować się na Facebooku i nigdy więcej nie wrócą w góry. Japonki, klapki, sandałki – nie dziwią mnie już! Ale pamiętajmy to sztampowe hasło – pies jest psem. Pies może ugryźć. Oczywiście możemy mówić, że mój pies nie gryzie, mój pies jest super słodki, wspaniały i w ogóle. Ale zęby ma i ugryźć może zawsze…

Idąc głównymi szlakami spotykamy tabuny ludzi. Ruch momentami przypomina mi ten w centrum miasta, kiedy to przed świętami ludzie w amoku poszukują ostatnich prezentów. Tu też ludzie idą środkiem, nie zwracają uwagi na nic i na nikogo. Ważne jest osiągnięcie celu – zrobienie idealnego zdjęcia, które od razu (nie ważne, że stoją na środku szlaku) trzeba wrzucić na fejsbuczka… W tym wszystkim jesteśmy na szlaku my wraz z psami. Wyobraźcie sobie plączące się pod nogami obcych ludzi psy, które chcą powąchać kwiatek, trawkę, zjeść upuszczonego chrupka lub zobaczą innego psiaka. Niestety to wszystko powoduje, że psa na smyczy trzymać powinniśmy. No chyba, że wasz pies cały czas będzie szedł przy nodze i w 100{86a9118a38f1c70922483dea7dc3339d6644b10df9547e53d1b99e48fc2e5a09} możecie go odwołać, nawet jak z naprzeciwka zmierza psi Mike Tyson, którego właśnie ktoś wkurzył 😉

Kiedy na szlaku spotykamy innego psa, to nie pozwalajmy naszemu ukochanemu Pimpusiowi biec do niego w radosnych podskokach. Pamiętajmy, że nie każdy pies musi chcieć się przywitać! Nie spuszczajmy też swojego psa, na widok innych czworonogów!

Mieliśmy przypadek, że napotkany na szlaku pies był na smyczy – automat, który miał spokojnie 8 metrów. Pies wpadł z impetem w nas i nasze 3 psy (po drodze niemal kosząc innych turystów). Mówię Wam impreza na całego! Niestety nasze dziewczyny nie podzielały nastroju nowego kolegi. Skończyło się tym, że Państwo właściciele byli bardzo dumni z siebie i swojego psa, a my dla spokoju własnego i innych uczestników ciągu pieszo-jezdnego poszliśmy dalej. Żeby było zabawniej Państwo z psiakiem puścili luzem za nami swojego radosnego „labka”. Po opierniczu obrażeni łaskawie psa na smycz przypięli i poszli.

A teraz wyobraźcie sobie wąski szlak, łańcuchy na jego skraju, w dole urwisko i Mały Staw. Ruch wiadomo olbrzymi w tym miejscu. Napotykamy właścicielkę 3 psów, z czego jeden jest Rodezjanem, bez smyczy i kagańców. Psy owej pani postanowiły zaprzyjaźnić się za wszelką cenę z dziewczynami. Właścicielka nad psami nie panuje, woła, woła… Nasze futra wkurzone na maksa – zmęczone, do tego duży ruch. Pani w końcu, zza zakrętu wraca po swoje zguby. Myślicie, że psy trafiły na smycz? Nie no, po co! Cała ta sytuacja byłaby zdecydowanie bardziej niebezpieczna gdyby którejkolwiek z naszych dziewczyn odpięła się smycz, a ona sama ruszyła ślepo przed siebie chcąc się bawić… brrrr!

Na koniec pozostawiam mijanie się z ludźmi na wąskich przejściach. Większość ludzi jest bardzo miło i przyjaźnie nastawiona do naszych psów. Jednak zdarzają się osoby, które psów się boją i starają się zejść jak najbardziej na bok. Proszę uważajcie na szlakach i nie pozwalajcie swoim czworonogom chodzić całą ich szerokością. Zostawmy miejsce innym – zarówno tym z naprzeciwka, jak i tym, którzy chcą nas wyprzedzić. Psa ściągnijmy do nogi i nie pozwalajmy mu chodzić całą szerokością szlaku. Pies na szlaku nie jest świętą krową, a my właściciele czworonoga musimy zadbać o bezpieczeństwo zarówno swoje psa, jak i innych turystów. Pamiętajcie jesteśmy odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy (tak, bardzo lubię Małego Księcia).

Moi Drodzy Psiarze – szanujmy góry, szanujmy turystów, szanujmy siebie nawzajem. Nie dawajmy powodów do tego, aby nas wyrzucono ze szlaków. Niech psy na szlakach będą mile widziane, a nie stoją kością w gardle innym góromaniakom.

Czasem zastanawiam się, jak nas postrzegają inni ludzie. Wychodzimy w pojedynkę na spacer z 3 psami, chyba, że któraś ma cieczkę, to dzielimy je na grupy. Zdarza się w związku z tym, że mijam ludzi najpierw z jednym psem, a zaraz z dwoma kolejnymi… Ich miny potrafią być bezcenne, zwłaszcza jak Pleśniaki wychodzą oddzielnie. Kilka słów o nas, naszych psach i naszym postrzeganiu codzienności.

Wiedzieliśmy zawsze, że będziemy mieli psa. Oczywiście nasze wizje były zgoła odmienne – ja wiedziałam, że to będzie corgi, natomiast Paweł miał mieć Owczarka Niemieckiego. Niestety – ja mu go kiedyś obiecałam w przypływie wielkich uczuć (my baby i hormony!). Jednak wielkość naszego mieszkania we Wrocławiu zdecydowanie nie była metrażem, który mógł pomieścić ONka i nas. Na moje szczęście!!!

W tzw. międzyczasie Paweł musiał ze mną odwiedzać wystawy psów, wszak ja psiara, znajomi psiarze – na wystawach spotkać się jest najlepiej 😉 I tak z miłości do pieskości przyszła wiadomość, że niejaka Sowa będzie miała dzieci. Chłop w półśnie powiedział, że się zgadza… i tak po 4 miesiącach zamieszkała z nami Biba. Wyprawkę wybieraliśmy razem, oglądaliśmy razem zdjęcia w necie i zapoznawałam Pawła z polskimi corgasami. Szło nam opornie, ale jakoś szło 😀

Żyliśmy sobie we trójkę, chodziliśmy po górach, zwiedzaliśmy nadodrzańskie tereny, jeździliśmy nad wodę i szukaliśmy ciekawych tras spacerowych. Biba zmieniła nasze życie o 180 stopni – odkrywanie gór na rowerach zamieniliśmy na odkrywanie gór z psem. Wówczas zaczęliśmy snuć plany o życiu w takim miejscu… Jednak zawodowo byliśmy uwiązani w mieście. I tak zamiast w góry, to się z Wro do Wawy przenieśliśmy ku uciesze rodziców i przyjaciół. Tu z Bibą spacerowałam sobie z naszymi corgowymi znajomymi i po cichu marzyłam o drugiej corgiklusce.

Ta sielanka trwała niemal 2 lata, bo wówczas dołączyła do nas Yuma. Spokrewniona z Bibą dziewczyna (babcia Biby jest matką Yumy) jest jej kompletnym przeciwieństwem. Psy dogadały się, zaprzyjaźniły i tak tworzyliśmy statystyczną rodzinę 2+2. Wszystko było łatwe i proste, bo każdy z nas brał w rękę smycz i tak sobie łatwo i przyjemnie spacerowaliśmy. Podróżowanie też było łatwe, a znalezienie noclegu z 2 psoma to bułka z masłem 🙂

Życie w czwórkę było super przez niemal 2 lata, kiedy to urodziły się w naszym domu dzieci Biby. 8 cudownych kluseczek wywróciło nasze życie do góry nogami, wprowadziło wiele szczęścia i stało się powodem do uśmiechu 24/7 😉 Wśród tej 8 rosła sobie mała Twiggy. Znowu o naszym losie poniekąd zadecydował Paweł – wypalił kiedyś po bardzo dobrej imprezie, że dziecko Biby powinno u nas zostać… Potem bardzo długo mówił, że to nieprawda, jednak słowo się rzekło i Twiggy została. Po prostu została i już.Wiecie tak miłość się nie zdarza, ale to była moja miłość od pierwszego wejrzenia, a raczej od pierwszej minuty kiedy ją ujrzałam 😉

Tak oto staliśmy się „rodziną patologiczną” z więcej niż 2 psami, w dodatku mieszkającą na warszawskim blokowisku, niemal w centrum miasta. Życie stało się trochę bardziej skomplikowane, ale nadal jesteśmy w stanie wyjść z pojedynkę z 3 psami, a sąsiedzi nasi są mega życzliwi i bardzo lubią to nasze stadko.

Posiadamy 3 psy jednej rasy. Czy są do siebie podobne? Z wyglądu tak, jednak charaktery mają zgoła odmienne. Co nie ułatwia nam pracy z nimi 😉

„Córeczka mamusi”. Pies, który jest ode mnie uzależniony. Wynika to z faktu, że kiedy była mała, to czas spędzała głównie ze mną – siedziałyśmy sobie w domu, spacerowałyśmy i robiłyśmy większość rzeczy razem. Jest psem, który okazuje uczucia tylko wtedy kiedy ma na to ochotę. Nienawidzi noszenia na rękach, przytulania, całowania i w ogóle okazywania uczuć. Jeżeli ma ochotę na chwilę słabości, to czy nam się to podoba czy nie, to terroryzuje nas i każe się miziać 😉 Uwielbia spanie w łóżku w sypialni, ale śpi przytulona tylko do tułowia, nigdy do głowy. Lubi naszych znajomych, a obcych traktuje jak powietrze. Nienawidzi wystaw, a ponad wszystko kocha piłki, patyki i frisbee… chyba nawet bardziej od jedzenia 🙂

Odważna i zawsze hop do przodu. Kocha każdego człowieka, który tylko się do niej odezwie. Pcha się na kolana i okazuje swoją miłość bardzo wylewnie. Kocha łóżko w sypialni, ale kocha spanie na poduszce, najlepiej na tej którą może dzielić z nami. Kocha jedzenie i pracę z człowiekiem, nie ma większego znaczenia czy pracuje ze nami czy z obcą osobą – ważna jest praca. Lubi wystawy psów, lubi dotykanie przez sędziego na stoliku, zawsze można się przymilić i ktoś posmyra… Uwielbia biegać z panciem i będzie to robić do upadłego. Uwielbia siedzieć na kolanach i oglądać z nami filmy na kanapie.

Małe Pinderele 😀 Odważna, wścibska, uczuciowa i jednocześnie zachowawcza. Robi się coraz większym pieszczochem i coraz bardziej lubi leżeć na kolankach. Najbardziej posłuszna ze stada! Nie zwraca zupełnie uwagi na obcych, a tych co wyciągają ręce olewa kompletnie i nie raczy ich nawet półspojrzeniem. Lubi wystawy, lubi być miziana na stoliku, ba zdarza jej się dać sędziemu buziaka, jak się mocno nachyli nad stolikiem. Najbardziej skoczna ze stada i zdaje sobie sprawę z tego – na kanapę lub na łóżko wchodzi przeskakując nas. Przede wszystkim jednak, to córeczka tatusia. Przy nas dwojgu słucha się głównie panciusia… A ja? no jestem to jestem, ale tatusia kocham najmocniej 😉

Jak widzicie są podobne, a jednak bardzo inne. Każda inaczej reaguje na różne sytuacje i cały czas uczymy się ich mowy ciała, tak aby wyprzedzać je o krok 😉 Czy jest łatwo mieć 3 psy?
TAK i NIE. Jeżeli mielibyśmy wyprowadzać je tylko na osiedlu, to nie byłoby to proste. Na szczęście pracujemy „na swoim” i dzień możemy ułożyć tak aby poświęcić psom odpowiednią ilość czasu. Jeździmy zatem do lasu, na pola, nad wodę i zwiedzamy. Wszystko z psami. Nasze życie zeszło na psy i nie zamierzamy tego zmieniać. Dobrze nam w naszej rodzinie 2+3 🙂

Za część zdjęć dziękuję bardzo niezastąpionej Nina Kowalska Photography.

Do napisania tego postu nakłoniła mnie dyskusja na jednej z grup w Internetach. Zdjęcie psa siedzącego na fotelu na ogródku restauracji. Właścicielka zachwalała to miejsce, jako psiolubne. Jednak Internauci, również psiarze rozpoczęli dyskusje o tym, czy krzesło/fotel w knajpie są miejscem dla psa? Poczytałam i chciałam Wam PSIARZE napisać kilka słów od siebie w tym temacie. 

Miejsca Psiolubne – z jednej strony jest ich coraz więcej, a z drugiej strony nadal są wg nas psiarzy na wagę złota. Jak przekonać ludzi do psów? Na pewno zachowując się tak, aby chcieli w przyszłości mieć z psiarzami coś wspólnego.

Psy w hotelu, to chyba najtrudniejszy z tematów. Hotelarze albo nie chcą u siebie czworonogów, albo chcą wysokie opłaty za pobyt psa i tym zniechęcają do siebie mało pożądanych gości. Kiedy znajdziemy już miejsce, które z otwartymi ramionami nas przyjmie, to traktujmy je z szacunkiem. Hotelowe łóżko niech będzie również łóżkiem Waszego psa. Ale pies brudny, zapiaszczony, ubłocony chyba niekoniecznie powinien spać w nim. Czy w domu pozwalacie Jożinowi z Bażin spać we własnym łóżku? Zakładam, że jednak zdrowy rozsądek wygrywa i codziennie pościeli nie zmieniacie, a jeżeli lubicie spać w syfie to chyba Wam współczuję 😉 Zabierajcie ze sobą kennel lub posłanie, na którym brudny pies będzie mógł odpocząć. Jeżeli Wasz śpi TYLKO w łóżeczku, to chociaż zabierzcie mu koc lub narzutę, którą zabierzecie potem do domu i upierzecie. Podobnie rzecz się ma do suki w cieczce. Krwawiąca i cieknąca panna umaże nie tylko poszewki, ale również materac i pościel. Pomyślcie również o tych, którzy będą w niej spać po Was, lub o tym, że właściciele pensjonatu/hotelu będą musieli kupić nową pościel.

Tu jesteśmy chyba najmniej miło widziani. Od wejścia najczęściej słyszymy jedno magiczne słowo SANEPID. Niestety Sanepid nie ma nic do psów przebywających w lokalach, jednak właściciele, obsługa i inni goście mają prawo nie życzyć sobie naszej obecności. Uważam, że tu jesteśmy również winni sami sobie. Sadzanie psa na krzesłach, na stole (widziałam już i mikro psy siedzące obok talerza) czy psy kręcące się pomiędzy nogami obsługi, która nosi m.in. gorące posiłki czy napoje. To wszystko nie wpływa na nasz wizerunek korzystnie. Zachowujmy się tak, jakbyśmy chcieli żeby inni traktowali nas. Posadźmy psa przy krześle, pod stolikiem i nie pozwalajmy mu biegać LUZEM (sick!) albo na długiej smyczy. To nie jest bezpieczne ani dla obsługi, a także dla samych psów. Kolejnym dla mnie drażliwym tematem jest narzucanie się naszego psa, innym gościom w lokalu. To jest dla mnie absolutnie niedopuszczalne. Dla mnie słodka Bibunia jest kochana i wspaniała, ale dla kogoś obcego jest zwykłym kundlem, który uczula lub może ugryźć. Nie każdy musi kochać naszego psa i chcieć aby ten podchodził i zaczepiał.

Ostatnio Fejsbooka obiegło zdjęcia psa, który siedział w autobusie na siedzeniu obok swojej pani. Cóż dla mnie to coś niewyobrażalnego i świadczącego o braku jakiejkolwiek kultury. Ale pojawiły się głosy, że skoro płacę bilet za psa, to ma prawo… Przysięgam, że trafiło mnie po przeczytaniu tego komentarza, co gorsza spora grupa właścicieli piesków poparła go… Ludzie drodzy a potem dziwimy się, że przewoźnicy nie chcą zabierać psów! Ano nie chcą, bo jak mają potem upaparane siedzenia… Proszę myślmy nie tylko o swoim psie (którego bardzo kochamy i traktujemy często, jak własne dziecko), ale też o innych korzystających z komunikacji. Posobnie jest z pociągiem. Wiem, że to mało miłe jak ktoś nas wyprasza z przedziału. Weźmy jednak pod uwagę alergików czy astmatyków, którzy podróżują również tym samym środkiem transportu. Ich kontakt z naszym pupilem może być bardzo groźny w skutkach.

„On nic nie zrobi, on się tylko chce przywitać, jest taki towarzyski i kochany”… No cóż kochany to on jest dla rodziny, znajomych i wszystkich tych, którzy chcą mieć z nim kontakt. Ale przypadkowa osoba na ulicy nie musi kochać naszego niuniusia, zwłaszcza jak wokół aura jest błotnisto-deszczowa. Żyją wokół nas również ludzie, którzy boją się psów. Nasz kochający cały świat POTFUUUR nie pomoże im przełamać lęku, kiedy z impetem będzie skakał i radośnie szczekał wokół „swojej ofiary”.

fot. Nina Kowalska Photography

Nie powinien nikogo dziwić zakaz wprowadzania tam psów. Dzieci są różne – mają się prawo bać psów, mają prawo być uczulone. Poza tym piesek sikający do piaskownicy, w której bawią się dzieciaki, to skandal. Ale kochające mamusie swoich piesków i dzieci nie widzą problemu. Uważają, że wszyscy wokół przesadzają i czepiają się, a Fafik tak kocha dzieci.

Sprzątajmy po psach zawsze! Po to są przepisy żeby ich przestrzegać. Słyszałam już wymówkę, że mój yorczek to taki mini robi, więc nie muszę. Whaaaaaat?!!!! Sprzątajmy, bo dziś ktoś inny, a jutro Ty będziesz czyścił buty z g…a! 

 

Moi Drodzy szanujmy innych, a wówczas psiarze będą szanowani przez innych. Nie dawajmy powodów aby nas nienawidzić. Pokażmy, że psy są fajne i psiarze są fajni. Szanujmy NIE PSIARZY i respektujmy ich potrzeby.
Dajmy się polubić, a psiolubnych miejsc będzie więcej i będą łatwiej dostępne 🙂

Chociaż raz w roku należy odwiedzić Królową Sudetów. My również postanowiliśmy zrobić to tym razem. Kostka czuła się w miarę ok więc zapadła decyzja idziemy. Bardzo chcieliśmy żeby była dobra widoczność i codziennie wypatrywaliśmy tego, co się działo na szczytach. Brak chmur i pięknie widoczna z dołu Śnieżka przekonała nas do wyprawy.