Zima powoli szykuje się, by ustąpić miejsca wiośnie. Widać to wyraźnie – słonko świeci tak mocno, że spokojnie możemy opalać się na tarasie. Jutro chyba wyniosę sobie leżak, jak tak dalej będzie 😉 Śnieg powoli topnieje, a na podjeździe zaczynają robić się kałuże, które w nocy zamarzają. Pokrywa śniegu w ogrodzie nie ma już te cudownej śnieżnobiałej barwy… Postanowiliśmy zatem cieszyć się zimą i poszliśmy na zimowy spacer z psami.

Spacer rozpoczęliśmy zaraz za Michałowicami, a przed znakiem Jelenia Góra Jagniątków. Znajdziecie tam parking, na którym możecie zostawić auto i dalej iść, możecie też wystartować z samych Michałowic, albo położnych niżej Piechowic czy Górzyńca.

Michałowice, dawniej niemiecki Kiesewald, powstały w połowie XVII wieku. Legenda głosi, że wieś założyli trzej bracia – Michały – uciekinierzy religijni z Czech (po wojnie trzydziestoletniej). Czechy w tym okresie przechodziły rekatolizację, w związku z tym protestantom odbierano majątki, które przekazywano niemieckim osadnikom. Wielu obywateli Czech znalazło w tym czasie schronienie w Karkonoszach.

Z domu wychodzimy po południu, więc spacer nie może trwać bardzo długo. Słońce zachodzi po godzinie. Dochodzimy do pierwszego przystanku – 3 Jaworów. W Dniu Dziecka w 2013 roku dzieci z miejscowej szkoły zasadziły 3 drzewa – właśnie jawory.

Stąd dalej idziemy niebieskim szlakiem w kierunku Wysokiego Mostu, a następnie Przełęczy pod Śmielcem. Stąd zaczyna się mozolna wspinaczka do góry.

Zamarznięty śnieg, dziury, które zostały po poprzednich turystach i lód sprawiają nam trochę trudności. Hasłem tej wędrówki jest „do góry idziemy tak żeby się nie spocić”. W praktyce wygląda to tak, że Paweł z psami giną mi z oczu, a ja człapię za nimi (mówiłam już o budowaniu kondycji, prawda?!).

Idziemy mozolnie do góry kontrolując czas. Wiemy kiedy musimy zawrócić, żeby bezpiecznie zejść na dół. Nie mamy ze sobą czołówek, na dodatek mamy nie oświetlone psy. Schodzenie z nimi na smyczy po ciemku byłoby samobójstwem.

Wróciliśmy szeroką szutrową drogą. Rozprawialiśmy o tym, że musimy wrócić tu rowerami, jak tylko zrobi się odrobinę cieplej i lód się stopi 😉 Dzięki tej drodze powrotnej mogliśmy oglądać Śnieżne Kotły i Szrenicę. 

Miejsce, w którym mieszkamy daje nam wiele spacerowych możliwości. Bezpośrednio z domu możemy wyjść w góry i cieszyć się widokami, a do tego ciszą i spokojem. Mieszkamy w miejscu, gdzie turystów praktycznie nie ma. Spotykamy miejscowych biegaczy czy narciarzy biegowych, trochę osób spacerujących z psami. Gościom, którzy nas odwiedzili ostatnio chcieliśmy pokazać nasze trasy „koło komina”. Wybraliśmy się więc do Wodospadu Szklarki, oczywiście z psami.

Jakuszyce pożegnały nas przepięknym zachodem słońca. Za to Sudety Zachodnie powitały nas przepięknym słońcem i wspaniałą widocznością. Bez problemu mogliśmy podczas spaceru obserwować Szrenicę czy Śnieżne Kotły.

Nasze kroki w składzie cztery człowieki i 5 psów skierowaliśmy naszą ścieżką spacerową w kierunku Szklarskiej Poręby Dolnej. Jest to najmniej turystyczna część Szklarskiej Poręby. Nie jest to dziwne, bo do wszystkich atrakcji jest stąd po prostu daleko. Możemy tu jednak napotkać ciche i spokojne uliczki, z klimatycznymi domkami wybudowanymi w typowym dla okolicy stylu. Jeżeli cenicie ciszę i spokój, to jest to idealne miejsce dla Was. Nie uświadczycie tu straganów jarmarcznych i wszechobecnego tłoku, tak typowego dla Szklarskiej Poręby Górnej.

Śnieżna TollYetka Mango

Podczas spaceru słońce grzało, bez okularów przeciwsłonecznych nie dało się iść. Psy biegały przeszczęśliwe – nasze panny znały doskonale drogę, którą szliśmy. Mango z Fadkiem nie mogły się zdecydować – czy należy biec za Uszatymi, czy może jednak warto pilnować właścicieli – a nuż Yeti ich porwie…

Kopny śnieg dawał się nam we znaki. Szło się trudno, ale wciąż optymistycznie podążaliśmy przed siebie. W czasie tego spaceru udało nam się obetrzeć nogi, przemoczyć buty i na całe szczęście nie zrazić naszych gości do chodzenia po górach 🙂 Najważniejszy punkt spaceru był dopiero przed nami.

Po drodze do Wodospadu Szklarki, mijaliśmy Chybotek. Ukryty pod śniegiem, nie został specjalnie zauważony 😉 Należy jednak pamiętać, że od XIX wieku jest on jedną z głównych atrakcji Szklarskiej Poręby. Chybotek to kilka granitowych bloków skalnych, które leżą jeden na drugim, a ten położny najwyżej ma ponad 4 m średnicy. Jest on wsparty tylko w 2 miejscach i łatwo go można rozkołysać. Ze względu na swój charakterystyczny kształt jest nazywany Misą cukru. Swoją drogą, to magiczne miejsce wg podań i legend walońskich. To tu znajduje się wejście do podziemnego skarbca… kto wie, może następnym razem spróbujemy się tam dostać…

Na końcu naszej wyprawy naszym oczom ukazał się parking pełen aut i stragany. Wiedziała, że dotarliśmy do Wodospadu. Muszę Wam jednak powiedzieć, że poczuliśmy się jak turyści i kupiliśmy sobie oscypki na ciepło (nie hejtujemy! były pyszne!) – ja wersja z żurawiną, a Paweł z domowym sosem czosnkowym (żyje i nic mu nie jest!). Mówię Wam REWELACJA! Nasze psy dostały oscypki od Pana Sprzedawcy (jeżeli trafi do nas, to serdecznie Go pozdrawiamy – robi Pan mega sos czosnkowy!!).

Posileni ruszyliśmy w kierunku kasy. Niestety wstęp na teren Karkonoskiego Parku Narodowego jest płatny i obowiązuje tu bezwzględny zakaz puszczania psa luzem! Spacer do Wodospadu jest krótki ale za to jaki przyjemny 🙂

Wodospad Szklarki, to 2 pod względem wysokości wodospad w Karkonoszach (największy jest Wodospad Kamieńczyka). Położony jest na wysokości 520 m n.p.m., a jego wysokość to 13,3m wysokości. Zimą zamarznięty, wygląda przepięknie. Możecie sobie zrobić zdjęcie pod wodospadem, możecie zrobić sobie foto z bernardynem, którego właściciel stacjonuje tu od lat, a także możecie zjeść i wypić coś ciepłego w Schronisku Kochanówka. Budynek wybudowano w 1868 roku. Przyjęto nas z psami – dostaliśmy oddzielną salę. Niestety Panie kelnerki boją się czterołapych, ale przynoszą jedzenie i są bardzo sympatyczne. Polecam Wam racuchy z jabłkami! Takie pycha robiła tylko moja babcia! Posypane cukrem pudrem i podane z konfiturą malinową – no smak dzieciństwa jak nic! Kalorie?! Kto by się przejmował kaloriami podczas górskich wędrówek – tu wszystkie grzeszki kulinarne są wybaczane 🙂

Wodospad Szklarki oraz Hollywoodzki Welsh Corgi Cardigan

Droga powrotna wzdłuż rzeki Kamiennej jest bajeczna. Polecam Wam odwiedzenie tego miejsca i wędrówkę w stronę Michałowic. Zamiast w dół, to większość trasy szliśmy do góry. Nie mieliśmy siły gadać, w głowie mieliśmy tylko jedną myśl – DOM! Tylko psy nie wykazywały żadnego zmęczenia i cały czas gnały do przodu, od czasu do czasu odwracając się i upewniając czy idziemy za nimi.

Na bank spaliliśmy racuchy, i jeszcze parę innych grzeszków tego weekendu… Dawno nie cieszyłam się tak na widok domu! Gorąca herbata i kanapa… Już wiem, że powiedzenie „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” wymyślił ktoś, kto właśnie odbył wędrówkę przez góry 😉

Jakuszyce są dla mnie jednym z najbardziej magicznych miejsc w górach. Urzekają prostotą szlaków, które jednocześnie są wyjątkowo urokliwe. Szerokie szutrowe drogi, niewielkie przewyższenia. To wszystko powoduje, że wracam tam chętnie niezależnie od pory roku – zarówno z psami, jak i na rowerach. Czy zimą jest tam równie urokliwie?

Postawiliśmy na Góry Izerskie z psami. Jakuszyce to Zimowa Stolica Narciarstwa biegowego, miejsce gdzie odbywa się najsłynniejszy polski bieg narciarski – Bieg Piastów. Od 1976 roku odbywa się on corocznie, poza jednym (okres stanu wojennego). Na samym początku na Polanie Jakuszyckiej stał tylko pociąg z wagonami, w którym zawodnicy przebierali się, a także mieściło się tam biuro zawodów. Oprócz tego całego biegania na nartach – to tu zaczynają przecudne Izery. Wiele szlaków – pieszo, biegiem czy na rowerach – każdy znajdzie coś miłego. Psy w Górach Izerskich są również miło widziane. Pamiętajcie tylko o tym, że PIES MUSI BYĆ PROWADZONY NA SMYCZY!

W Izery wybraliśmy się w sobotę, a za cel dojścia obraliśmy Orle. Do Jakuszyc dojechaliśmy około 11. Piękna pogoda oczywiście sprzyjała narciarzom – parkingi były wypełnione po brzegi!!! Cudem wielkim udało nam się znaleźć 2 miejsca (2 miejsce tylko dlatego, że mogliśmy zastawić jedno z naszych aut!). Koszt parkingu to 15zł za cały dzień – takie tabliczki widzimy wszędzie. Z parkingu skierowaliśmy się w kierunku Polany i dalej na szlak w do Stacji Turystycznej Orle. Ilość narciarzy była powalająca! Widzieliście kiedyś, że narciarze biegowi jadą po torze niczym samochody Marynarską do Mordoru?! Serio tak to wyglądało!Po wejściu na szlak było troszkę lepiej, ale nie był to w 100% komfortowy spacer. Szliśmy w 4 osoby z 5 psami (3 cardigany i 2 tollery). Psy prowadziliśmy na smyczy i ogarnialiśmy tak, aby nie zawadzały biegaczom. Niestety nie obyło się bez niemiłych spotkań. Pani nie utrzymała psa (biegówki, pas trekkingowy, husky i średnie umiejętności biegacza nie idą w parze). Pies wystrzelił w naszą stronę, zrobiłam krok w tył i wpadłam w zaspę 😀 Mówię kobiecie, że proszę żeby zabrała psa. Na co słyszę moje ulubione „dlaczego”? Psiarze myślmy o innych! Skoro ktoś ściąga swoje psy, to znaczy, że nie chce konfrontacji. Szanujmy się nawzajem 🙂

Im bliżej Orle byliśmy, tym mniej narciarzy było na trasie. Było to dosyć zrozumiałe – wszyscy siedzieli w schronisku 😀 Tłum, brak miejsc – poszliśmy w związku z tym na Most Graniczny na Izerze. Zrobiliśmy kilka zdjęć, napotkaliśmy niefrasobliwego i nieodpowiedzialnego skrajnie właściciela młodziutkiego Owczarka Szwajcarskiego. Szczenię w wieku ok. 4 miesięcy goniło za swoim opiekunem, który pomykał na biegówkach… Ludzie myślcie trochę i nie pozwalajcie tak młodziutkim psom na tak duży wysiłek – to nie jest zdrowe!

W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na coś „ciepłego”. Polecamy naleśniki, bigos i pyzy ziemniaczane! Po mroźnym spacerze smakują, jak dania z najlepszych restauracji świata. Niestety na pyzy trzeba czekać, ale warto. Najszybciej dostaniemy naleśniki – smażone są na bieżąco, bigos i zupy wyciągane z weków. Po prostu domowe jedzenie 🙂 Psy wchodzą do Orle bez problemu, a od właścicieli schroniska dostają np. marchewki – zdecydowanie psiolubne miejsce!

Droga powrotna minęła nam szybko, mijaliśmy po drodze tylko kilku narciarzy. Udało nam się zobaczyć przecudny zachód słońca. Widzieliśmy słońce, chmury nisko nad Doliną Izerską i w tle ponad chmurami Bukovec. Dla takich właśnie chwil zamieszkaliśmy tutaj 🙂

Jakuszyce z psem zimą to niestety bardzo słaby pomysł. Zwłaszcza w okresie ferii zimowych oraz weekendów (u nas skumulowało się to). Narciarze biegowi uważają pieszych turystów za intruzów. Wymijają nas pieszych z każdej możliwej strony, mają pretensje, że nie schodzimy im z drogi (tory po obu stronach szlaku nie były przez nas zastawione). Rozumiem, że styl zwany łyżwą wymaga środka szlaku, ale słowo UWAGA czy PRZEPRASZAM nie jest chyba dyshonorem?! Należy jednak uważać żeby pies nie dostał kijkiem lub nie wpadł pod nogi narciarzom. Zdecydowanie odradzam takie wyjścia z czterołapymi. Lepiej wybrać się tu poza sezonem ferii zimowych i poza weekendami 🙂

Zima za oknem, śnieg obecny. Czas wrócić do pięknej i słonecznej jesieni, którą w tym roku spędziliśmy w Karpaczu. Zabierzemy Was na słoneczny Słonecznik, aby podziwiać panoramę Karkonoszy. Chodźcie z nami 🙂

Czy wyobrażacie sobie miejsce, gdzie gdy docieracie to macie wrażenie, że dotarliście na koniec świata? Cisza, spokój, żeby jeszcze tylu turystów nie było… To miejsce znajduje się na granicy polsko-czeskiej, możemy tam dotrzeć szlakiem z Polany Jakuszyckiej lub szlaków na terenie Republiki Czeskiej. Możemy również dojechać samochodem i stąd wybrać się na wędrówkę po Izerach.  Zapraszam Was do miejsca, które urzeka i które polecam odwiedzić każdemu, kto wybiera się w okolice Szklarskiej Poręby, Karpacza lub Świeradowa.

Chociaż raz w roku należy odwiedzić Królową Sudetów. My również postanowiliśmy zrobić to tym razem. Kostka czuła się w miarę ok więc zapadła decyzja idziemy. Bardzo chcieliśmy żeby była dobra widoczność i codziennie wypatrywaliśmy tego, co się działo na szczytach. Brak chmur i pięknie widoczna z dołu Śnieżka przekonała nas do wyprawy.

Skręconą kostkę należało oszczędzać, w związku z tym wybraliśmy się w Izery. Łatwe i przyjemne szlaki, a do tego jest to nasze ukochane miejsce. Tam kończy się świat, tam widać na niebie wszystkie gwiazdy, tam są najlepsze racuchy z jagodami i tam byliśmy na pierwszym górskim weekendzie. Taka romantyczna story nam się wkradła 🙂 Od tego czasu staramy się tam wracać kiedy tylko możemy.

Wysiadamy na stacji w Harrachovie i wyruszamy powoli w góry zielonym szlakiem w kierunku Rozdroża Pod Działem Izerskim. Przekraczamy granicę polsko-czeską (teraz już niewidoczną) i skręcamy w lewo w Starą Drogę Celną (czerwony szlak rowerowy). Idziemy cały czas przed siebie w kierunku Schroniska Orle. Napawamy się otaczającą nas przyrodą, soczystą zielenią, ciszą i brakiem ludzi. To jest cudowne w tym miejscu – 90% turystów porusza się głównym szlakiem z Polany Jakuszyckiej – na innych szlakach marna szansa na napotkanie kogokolwiek.

Dochodzimy do Schroniska Orle – Stacja Turystyczna Orle. Jest to jedno z naszych ulubionych Schronisk. Tu podają pyszny bigos i najlepsze racuchy ze śmietaną i jagodami – od zawsze są one obowiązkowym posiłkiem tutaj. Uwielbiam klimat tutejszy, właścicieli, widok i bezkresne niebo. No właśnie niebo w tym miejscu to oddzielny temat. To tutaj jest Izerski Park Ciemnego Nieba. Polecamy przyjść tu i zostać na noc, a nocą zamiast spać to oglądać gwiazdy. Coś wspaniałego i niezwykłego dla mieszczuchów 🙂

Osada Orle ma dosyć ciekawą historię. W 1754 roku rodzina Preusslerów założyła tu hutę szkła. W roku 1782 stało tu już 8 domów, a dolina została nazwana Doliną Karola (od imienia właściciela okolicy Karla Gottharda Schafgotscha). W swoim najlepszym okresie w hucie pracowało około 100 pracowników. Wytwarzano tu m.in. szkła białe, kolorowe, warstwowe czy filigranowe. Do dnia dzisiejszego, przy odrobinie szczęścia można znaleźć pozostałości w potoku Kamionku, który płynie przez osadę. W 1890 roku huta została odkupiona i zamknięta. Budynek, a którym mieści się Stacja Turystyczna, to dawny budynek administracji. Drugim zachowanym obiektem jest dom mieszkalny hutników, gdzie dziś mieszczą się pokoje w standardzie pensjonatu.

Niestety Dolina Karola ma również swój smutny epizod – w czasie II wojny  światowej znajdował się tu obóz Reichsarbeitsdienst (Służba Pracy Rzeszy) – przebywali tu pracownicy leśni. W latach 30. XX wieku wzniesiono tu dwa drewniane budynki – Breslau i Glogau (od 1940 roku służyły żołnierzom Wermachtu za sanatorium). Mówi się po cichu, że tereny tutaj były przygotowywane jako ośrodek przygotowań olimpijskich w biegach narciarskich.

Ze Schroniska, po objedzeniu się, poleżeniu brzuchem do góry, spacerowaniu na bosaka możemy wyruszać dalej. Udajemy się zielonym szlakiem przez halę i mijamy po prawej stare budynki WOPu. Teraz, kiedy nie ma już ochrony granic – budynki stanowią bazę noclegową Stacj Turystycznej Orle. Zielonym Szlakiem idziemy przez Granicznik w kierunku Izery. Droga wiedzie kamieniami i jest dosyć stroma. Jednak kamienie nie są ostre, a psy mogą spokojnie manewrować między nimi albo iść bokiem. Po drodze mijamy jagodziny – wielu amatorów zbiera i zjada prosto z krzaka <mniam>.

Docieramy do Karlovskiego Mostu. To jedno z moich ulubionych miejsc – położyć się na kamieniach, odpoczywać, gapić w niebo i słuchaj szumu wody. Tym razem oczywiście zeszliśmy na kamienie i psy nie odmówiły sobie kąpieli. Zimny nurt, ostry – nas nie zachęcał do moczenia kończyn. Stąd dalej można ruszyć do Jizerki – najwyżej położona osada w Republice Czeskiej. Miejsce malownicze – dla mnie marzenie aby tu mieszkać. Tym razem nie dotarliśmy tutaj – przegoniła nas chmura, która krążyła nad wierzchołkami gór. Zebraliśmy się i ruszyliśmy w kierunku Orle.

Dotarliśmy do Schroniska Orle i stąd udaliśmy się czerwonym szlakiem na Polanę Jakuszycką, z której możemy dalej zejść do Szklarskiej albo poczekać na pociąg i zjechać. Ze względu na bolącą już trochę kostkę zdecydowaliśmy się na opcję powrotu pociągiem. I tu zaskoczenie. Większość turystów szła do pierwszego wagonu. Więc z psami ruszyliśmy do drugiego. Tu Pani Konduktor jednak zawróciła nas i powiedziała, że prosi o to żebyśmy weszli do pierwszego wagonu, bo tu są już psy. Ciekawe czy gdyby były w obu wagonach, to czy by nas zabrała? Tego nie wiemy. Kupują bilety w pociągu  sprzedała  nam 3 normalne bilety (niestety bilety dla psów są droższe niż te dla ludzi).

Tym sposobem zrobiliśmy sobie miłą wycieczkę i przetuptaliśmy 13,5 km. Jeden z najfajniejszych spacerów – trasy tu są łatwe i spokojnie można z wózkiem, z psem mieszczuchem i zawsze spokojnie dojdziecie i docenicie super przyjemne szlaki w Izerach.

Są dwie rzeczy, które kochamy najbardziej to góry i woda (najlepiej jeziora). Oglądając hollywoodzkie produkcje zawsze jesteśmy urzeczeni scenami kąpieli w zbiornikach wodnych, na tle których widnieją góry. W Polsce jest to również możliwe. Kilka lat wstecz byliśmy w takim miejscu – Radków położony u podnóża Gór Stołowych, gdzie ponad zalewem króluje Szczeliniec Wielki, Jezioro Żywieckie i teraz Jezioro Bukówka. Cudze chwalicie, swego nie znacie chciałoby się rzec 🙂

Drugiego dnia naszego urlopu skręcona kostka dawała się we znaki. Było wiadomo, że raczej ten dzień spędzimy w samochodzie niż na nogach. Postanowiliśmy zjeździć okolicę i poszukać przygód bardziej stacjonarnych. Odwiedziliśmy kowary, zjeździliśmy je oglądając stare domy, dotarliśmy na dworzec i na wspaniały wiadukt kolejowy (mam nadzieję, że linia do Karpacza zostanie wznowiona). Odwiedziliśmy naszą ukochaną Przełęcz Okraj i podziwiałam (jak zawsze) domku rozsiane po halach w Małej Upie, byliśmy na czeskich zakupach i wcinaliśmy różne pyszności.

W końcu dotarliśmy w miejsce, którego nie ma na mapie 😀 Wjechaliśmy w jakąś boczną drogę, która robiła się węższa i węższa aż w końcu przejechaliśmy grzbiet góry i znaleźliśmy się w Czechach 😀 Wróciliśmy przez Lubawkę i szukaliśmy jakiegoś miejsca, gdzie możemy dać się psom wybiegać. Mamy takie poczucie, że psy muszą mieć codziennie zapewnione aktywności – czyni je to szczęśliwymi, po prostu. Wodząc palcem po mapie znaleźliśmy zbiornik wodny. Wiedzieliśmy, że to strzał w 10 i będzie to najlepszy prezent dla psów, po przejechaniu kilkuset kilometrów w aucie.

Pierwszy przystanek zrobiliśmy zgodnie ze znakami, które nad wodę prowadzą. Kilka aut i zapora zrobiły na nas wrażenie – jednak chcieliśmy znaleźć miejsce, gdzie psy będą mogły do wody wejść. W związku z tym ruszyliśmy dalej! Dotarliśmy do Miszkowic i tam odbiliśmy nad wodę. Było idealnie!!! Płasko, super łagodne zejście i kaczki! Kuśtykając poszliśmy pławić psy.

Uważać należy na rybaków oraz na biwakujących tu ludzi – przyczepy, namioty. Jednak wszyscy uśmiechnięci, sympatyczni, niektórzy też z czworonogami. Minęliśmy ich i znaleźliśmy miejsce, gdzie już nie było nikogo. Pływanie, ganianie kaczek, łowienie różności z dna jeziora i wyszukiwanie resztek ryb w krzakach. Zapewniamy Was, że psom atrakcji tu nie zabraknie 😉

Jezioro Bukówka, to oczywiście sztuczny zbiornik wodny. Powstał w latach 1979-1988 po zbudowaniu na przełomie Bobru przez Szczepanowski Grzbiet zapory. Jest to zbiornik retencyjny, pozwala zasilać koryto Bobru w okresach suszy. Niestety nie ma tutaj żadnego strzeżonego kąpieliska, ale w weekendy bywa tłoczno – windsurfing, żaglówki – można poczuć się prawie jak na Mazurach (z górami w tle).

Jeżeli macie dosyć chodzenia po górach, lub szukacie relaksu to możemy Wam polecić to miejsce. Uważajcie tylko na rybie łby w trawie, bo Wasze futra mogą chcieć skorzystać z tej jakże mocno pachnącej perfumy. Poza tym – kocyk, koszyk z jedzeniem i super relaks gwarantowany. Miejscowi są tu głównie w weekendy, a turyści nadal nie wiedzą o tym miejscu, dzięki czemu w tygodniu jest cicho i spokojnie.

Wieczorem wyszliśmy na miasto (korzystałam z tego, że kostka bolała mniej). Znaleźliśmy bardzo niepozorną knajpkę, gdzie postawiliśmy na placki ziemniaczane z sosem borowikowym. Jedzenie było przepyszne, placki idealnie wysmażone ale nie spieczone, a grzybów w sosie było mnóstwo. Knajpka mieści się na głównej ulicy Konstytucji 3 Maja, przy samym rondzie i nazywa się Geneza Smaku. Ludzie obok jedli placki po cygański czy zbójnicku (co restauracja to inna nazwa tej popularnej potrawy) – porcje były olbrzymie, a sosu i mięsa nie brakowało tam na bank. Mogę Wam z czystym sumieniem polecić to miejsce 🙂