Lekki spacer z psem w góry? Zdecydowanie polecamy Izery! Wiem, wiem już Wam to powtarzałam kiedyś, ale tu naprawdę każdy laik wejdzie i w dodatku nie uzna tego spaceru za szczyt swoich możliwości 😉 Kolejna wyprawa w Izery do miejsca, z którego widać przepiękną panoramę Karkonoszy. Zapraszamy na wyprawę na Wysoki Kamień.
Na Wysoki Kamień możemy dojść z domu. Wychodzimy sobie prosto na szlak i idziemy spokojnie do góry w stronę Zakrętu Śmierci. Ale możemy dojechać do Zakrętu Śmierci i tam zostawić samochód i stad iść w stronę schroniska i na przepiękny punkt widokowy. A jak komuś będzie mało, to może iść dalej w Izery 🙂
Jeżeli dojeżdżacie autem, to zostawcie je na parkingu po lewej stronie za Zakrętem Śmierci (jadąc od Szklarskiej Poręby w kierunku Świeradowa). Tu koło drewnianego kramiku są schodki do góry i stąd rozpoczynamy naszą wędrówkę.
Oczywiście – najpierw warto obejrzeć panoramę Karkonoszy z Zakrętu Śmierci, ale ja proponuję wejście na skałki, a nie dreptanie poboczem drogi 😉 Zdecydowanie jeżeli chcecie wejść drogą i stąd podziwiać góry, to zostawcie psa na ten moment w aucie lub niech jedno z Was zostanie z nim. Motocykliści, duże samochody i spory ruch – to wszystko może być dodatkowym stresem dla psiaka, a jak wiadomo lepiej dmuchać na zimne 😉
Polecamy Wam ten szlak, bo jest on zdecydowanie mniej oblegany i jest małe prawdopodobieństwo, że kogoś spotkacie. Szlak główny idący bezpośrednio ze Szklarskiej jest zdecydowanie bardziej tłoczny, a w weekendy idą tędy „tłumy”. My wolimy bardziej kameralne szlaki 😉
Szlak idzie najpierw delikatnie, a potem dosyć ostro do góry. Jednak nie jest to hardcore i spokojnie podoła temu każdy!
Pierwsze Schronisko na Wysokim Kamieniu zostało zbudowane w 1837 roku i przyjmowało turystów. W tym samym czasie bliźniaczy obiekt wybudowano na Śnieżnych Kotłach. Schronisko było dzierżawione i przechodziło z rąk do rąk, a w 1841 roku odwiedził je król pruski Fryderyk Wilhelm VI. W 1875 roku wybudowano tu wieżę widokową, bo z Wysokiego Kamienia można obejrzeć panoramę Karkonoszy, Gór Kaczawskich, Rudaw Janowickich, Gór i Pogórza Izerskiego oraz Kotlinę Jeleniogórską. Niestety wiosną 1982 roku schronisko spłonęło. Schronisko szybko odbudowano, a przez kolejne lata rozbudowywano i modernizowano. Po II wojnie światowej schronisko zaczęło popadać w ruinę – okradane i dewastowane. Wreszcie w roku 1963 zdecydowano o rozbiórce tego wyjątkowego miejsca.
Tu zaczyna się historia obecnego schroniska. Teren na Wysokim Kamieniu niszczał i stawał się coraz większym śmietniskiem. Dopiero w roku 1996 wystawiono to miejsce na sprzedaż. Przetarg wygrała rodzina Gołbów ze Szklarskiej Poręby. Pan Józef sam na własnych plecach wnosił tu worki z cementem, kamieniami czy deski!!! To się nazywa determinacja i miłość do gór 🙂 W Schronisku nie ma wody ani prądu. Największym problemem jest brak wody, który gospodarze w baniakach dowożą do schroniska. Niestety często też jest nieczynna toaleta, co jest minusem tego miejsca. Jednak widząc determinację właścicieli ich zaangażowanie w przywrócenie świetności Wysokiego Kamienia, to wszystko przestaje być problemem. Schronisko Wysoki Kamień wciąż jest w budowie, tak jak wieża widokowa. Nie możemy doczekać się na możliwość podziwiania panoramy gór z tego miejsca 🙂
Legenda o Wysokim Kamieniu – warta zapoznania. Uwielbiamy czytać wszelkie legendy i podania o miejscach, które odwiedzamy. Odrobina tajemniczości, szczypta fantazji i od razu miejsce wydaje się ciekawsze.
Jeżeli wybieracie się w Izery, to Wysoki Kamień obowiązkowo należy odwiedzić. Miejsce przepiękne, klimatyczne… Widok zapiera dech w piersiach za każdym razem kiedy tu docieramy. Zawsze zachwyca, za każdym razem nawet bardziej…
PeeS. Z psami nie ma problemu i nawet micha z wodą dla psiaków zawsze się znajdzie! 🙂
Kwiecień plecień, bo przeplata trochę zimy trochę lata. To przysłowie zna każdy, a w tym roku doświadczamy tego szczególnie intensywnie. Między opadami deszczu, śniegu i słońca udaliśmy się w Izery na najlepsze naleśniki na świecie! Jeżeli też uwielbiacie naleśniki i chcecie się na nie wybrać, to zapraszam na naleśnikową wyprawę.
Pogoda tej wiosny bardziej przypomina tą z przedwiośnia lub raczej jesieni. Deszcz, śnieg i słońce w ciągu godziny? Nie ma sprawy Kwiecień AD2017 zapewnia takie atrakcje. W górach leży całkiem spora pokrywa śnieżna, mało tego śniegu wciąż przybywa… Czy wypada nam zabierać rodzinę w takie warunki? A może jednak warto zabrać ich w góry na łatwe szlaki, a na końcu zapewnić im najlepsze naleśniki pod słońcem?
Zdecydowanie wybieramy Izery z psem, bo psów to u nas zawsze dostatek!
Naszą wędrówkę rozpoczynamy w Świeradowie Zdroju, u podnóża kolejki linowej. Ze względu na osobę, która po górach nie chodzi i zdecydowanie nie ma zdrowia do wędrówki na Stóg Izerski wybieramy podróż gondolą. Wjazd nie należy do najtańszych – za 2 os. wyszło 70zł, a za 3 os. 90zł. Psy podróżują na całe szczęście za darmo!
Samo wsiadanie do kolejki może być problematyczne dla psiaków. Wagonik jedzie, bardzo wolno ale jednak przemieszcza się. Na całe szczęście obługa wyszła na zewnątrz widząc czworonogi i była gotowa zastopować gondole abyśmy mogli wsiąść spokojnie. Podróż do góry trwa kilka minut podczas których nasze psy oglądały widoki. Wysiadanie również odbywa się w ruchu, ale tu również obsługa czekała na nas i była gotowa zastopować kolejkę. Super sprawa, że nawet kolejką linową psiaki mogą podróżować!
Ze Stogu Izerskiego rozpoczęliśmy wędrówkę na Halę Izerską. Mieliśmy ładną pogodę, było mokro, no i oczywiście był śnieg, w dodatku mokry – ten najbardziej znienawidzony przez wędrujących. Nie ukrywam, że nogom było mało przyjemnie, ale droga zboczem jest cudowna. Dopiero pod starym wyciągiem weszliśmy na główny szutrowy szlak. Tu śniegu było mniej, ale za to jak był to do połowy łydek 😉 Przy życiu i chęciach do dalszej drogi trzymała mnie tylko myśl o naleśnikach w Chatce Górzystów. Kto spróbował ich chociaż raz, ten mnie rozumie. To uzależnienie, ale jakie cudowne uzależnienie.
Docieramy na Halę Izerską, na której dmucha niemiłosiernie. Masz wrażenie, że wiatr odarł Cię ze wszystkich warstw odzieży i przenika każdy centymetr ciała. Jest tu tak pięknie i czuję olbrzymią euforię, która jednocześnie miesza się ze skrajną nienawiścią do aktualnych warunków atmosferycznych. Jest to pierwszy raz, kiedy nie wiem czy bardziej kocham czy bardziej nienawidzę…
Musicie wiedzieć, że Izery nazywane są biegunem zimna. Zimy tu są bardzo długie i wyjątkowo paskudne – na Hali Izerskiej w 1996 roku zanotowano temperaturę -36,6 stopni Celsjusza. Pamiętajmy, że zimy w ostatnich latach nie są już zimami stulecia! O ile jednak zima ma być zimna (patrzcie foto pieca w Chatce Górzystów), to lato powinno być ciepłe. Nic bardziej mylnego. 20 lipca 1996 roku temperatura w nocy spadła do -5,5 stopni Celsjusza. Cieplusio, nie?!
Docieramy do Chatki Górzystów. Do jedzenia są naleśniki, bigos, ogórkowa i ogórkowa i ogórkowa 😛 Ale za to takie domowe, cudownie smaczne i ciepłe! No i co najważniejsze nie ma kolejki!
 |
| Absolutny Must Have w Chatce Górzystów!!! |
Musicie wiedzieć, że tu są zawsze kolejki i warto stanąć w tym ogonku 🙂 Karmią tu, jak u mamy, albo babci… mniaaaaam! Obiecane naleśniki z serem i jagodami smakowały naszym gościom, którzy dzielnie tuptali tu przez śniegi i roztopy 😉 BRAWO WY! Będą z Was górscy piechurzy 😉
Gospodarze Chatki, to otwarci i cudowni ludzie. Zawsze rozmawiają ze swoimi gośćmi, kochają psy i nawet 5 naszych nie była problemem. Wszystkie zostały wymiziane. Szczególnie do gustu przypadły im cardigany. Mamy się umówić na sesję fotograficzną i mizianie psów. Takich gospodarzy nie można nie lubić 🙂
Na Hali Izerskiej przed Drugą Wojną Światową istniała niemiecka wioska Gross Iser (Wielka Izera). Początki tej osady sięgają 1630 roku, kiedy to osiedlił się tutaj ewangelicki uchodźca o imieniu Thomas. Zabudowa przebiegała powoli ze względu na bagniste tereny, surowy klimat i brak dróg. Dostęp do koloni był możliwy tylko przez wąskie ścieżki wyłożone balami. Drogę utwardzoną tzw. Staroizerską (dzisiaj szlak niebieski ze Świeradowa) zbudowano dopiero po wykonaniu szeregu rowów odwadniających.Mieszkańcy żyli biednie. Utrzymywali się z wypasu bydła i owiec, produkcji serów, przędzenia wełny, połowu pstrąga. Mężczyźni pracowali przy wyrębie lasu, wyrabiali gonty i trudnili się kłusownictwem. Surowy klimat nie pozwalał na uprawę zbóż i drzew owocowych. Miejsce to było zwane „Małą Syberią” z powodu długich i srogich zim. Piekarz i masarz przyjeżdżali tu konno raz w tygodniu i oferowali świeże pieczywo i mięso. Inne zakupy robiły kobiety, nosząc ze Świeradowa ciężkie kosze na własnych barkach.Administracyjnie kolonia podlegała miastu Bad Flinsberg (Świeradów Zdrój). Raz w miesiącu pastor odprawiał nabożeństwo w budynku starej szkoły. Szkoła powstała w 1750 roku gdy wioska liczyła około 20 domów. Zmarłych chowano na cmentarzu w Świeradowie.Wraz z rozkwitem Świeradowa jako uzdrowiska, które nastąpiło w drugiej połowie XIX wieku rozbudowała się też Wielka Izera. Osada stała się ulubionym miejscem wycieczek kuracjuszy. Ożywił się ruch graniczny z Czechami i rozwinęła się turystyka narciarska. Mężczyźni byli dodatkowo zatrudniani przy wydobyciu borowiny z tutejszych torfowisk potrzebnej dla uzdrowiska.W latach 30-stych XX wieku Gross Iser rozciągała się od Polany Izerskiej do Kobylej Łąki (ok. 5,5 km) z głównym skupiskiem na Hali Izerskiej. Znajdowały się tutaj 43 domy mieszkalne, 3 gospody, 2 schroniska, 2 celnice, kawiarnia, leśniczówka, straż pożarna, domek myśliwski oraz stara i nowa szkoła. Właśnie w nowej szkole, wybudowanej ok. 1938 roku mieści się „Chatka Górzystów”.Szkoła posiadała główną klasę (1-8) z dodatkowym pokojem na bibliotekę, osobne pomieszczenie do prac ręcznych dla chłopców (dzisiejsza drewutnia) i szkolną kuchnię dla dziewcząt. Na piętrze mieszkał nauczyciel z rodziną. Obie szkoły posiadały dzwonnice. W starej szkole dzwon bił o godzinie 7, 12 i 18tej, w nowej tylko przy szczególnych wydarzeniach ( Nowy Rok, pogrzeb itp. ).10 maja 1945 roku osadę zajął oddział radziecki, spalono domek myśliwski. 11 maja żołnierze zastrzelili właściciela schroniska Gross Iser Baude Paula Hirta. Został on pochowany w pobliżu Nowej Szkoły. Dziś to miejsce upamiętnia okolicznościowa tablica oraz prosty brzozowy krzyż.Od czerwca do października 1945 roku przeprowadzono akcję wysiedlania. W latach powojennych nastąpiło stopniowe rozbieranie i niszczenie zabudowań. Budynek szkoły nie wiedzieć dlaczego ocalał, jednak nie obyło się bez rozszabrowania co cenniejszych elementów wyposażenia nie mówiąc już o elementach konstrukcyjnych. Właściwie to do dnia dzisiejszego budynek nie osiągnął jeszcze stanu z roku 1945 kiedy to wszystkie pomieszczenia były w nim oświetlone, istniała kompletna instalacja wodociągowa i kanalizacyjna z których do dzisiaj pozostały jedynie uchwyty po rurach, a w nieistniejącym dziś łączniku pomiędzy budynkami znajdowały się łazienki i toalety wyłożone białymi kafelkami!Również drugi budynek aktualnie nadający się do kapitalnego remontu na skutek wycięcia i „zagospodarowania” belek stropowych posiadał wszystkie instalacje i standardem wykończenia nie odbiegał od budynku głównego. Dodatkowo na stan budynku wpłynął fakt iż w dzisiejszej świetlicy a także w pomieszczeniu do niej przylegającym stały konie używane do prac leśnych. Dziś przy okazji zbijania starych tynków co chwilę okazuje się że słupy nośne są do wysokości jednego metra przegnite i sukcesywnie trzeba je wymieniać. A jako że budynki są zbudowane z tzw. „pruskiego muru” dziury po owych słupach a także rozkradziona i naprędce załatana elewacja przyczyniają się do powstawania dużych przeciągów dzięki którym utrzymanie znośnej temperatury w budynku wymaga naprawdę ogromnych ilości opału.W połowie lat osiemdziesiątych, przypadkiem odkryli to miejsce studenci z WSI z Zielonej Góry1). Starania o zaadoptowanie budynku na chatkę studencką zostały uwieńczone sukcesem. Pośpieszny remont przeprowadzono głównie rękami studentów. Przebudowano świetlicę (wcześniej stajnia), odtworzono ganek, położono nowy dach, zbudowano piece i wyposażono wnętrze. Pierwszymi gospodarzami zostali Lucyna i Jurek Bizunowiczowie z Lubska. (www.chatkagorzystow.prv.pl).
Izery z psem są super pomysłem. Nie są to góry wymagające, ale niezwykle urokliwe. Cisza, spokój i bezkresna przestrzeń. Uwielbialiśmy tu przyjeżdżać, a teraz uwielbiamy wracać. Możemy tu dojść z domu, chociaż wymaga to zdecydowanie więcej czasu i sił niż dojazd do Świeradowa czy do Rozdroża Izerskiego i wędrówka z parkingu. Do Chatki możecie również dojść z Jakuszyc, po drodze zahaczając o Orle (klik!).
Poza sezonem rowerowym jest tu w zasadzie pusto. Niestety rowerzyści są tu wszechobecni i będą Was mijać na każdym kroku. Jeżeli Wasz pies nie lubi rowerów lub się ich boi, to zdecydowanie odradzamy szlaki w Izerach w sezonie. Poza nim możecie tu nie spotkać nikogo!
Piękne słońce rozpieszczało nas od rana. Tak Dzień Kobiet, to ja rozumiem. Stałam w plamie słońce i grzałam się niczym kot. Obok mnie grzała się Biba, która wyraźnie miała ochotę na dłużej zająć plamę słonka. Idealna pogoda na spacer. Niestety sporo pracy, która spadła na nas akurat dziś nie mogliśmy wybrać się nigdzie w góry. Padła zatem propozycja – chodźmy na Chojnik. Jak powiedzieliśmy, tak zrobiliśmy.
Zamek Chojnik przy dobrej widoczności widnieje nad Jelenią Górą, a dokładniej nad Sobieszowem. Jest dla nas takim wyznacznikiem przejrzystości powietrza. Dziś był widoczny idealnie i pięknie wyglądał w promieniach słonecznych.
Nasz spacer rozpoczęliśmy w Sobieszowie. Macie tu wiele możliwości zatrzymania się – płatnych parkingów jest kilka, ale proponuje Wam parking publiczny, który znajduje się u stóp Chojnika i głównej drogi do Karpacza. Parking jest duży i nigdy nie widziałam żeby był pełny! Po co płacić, jak można zostawić auto na darmowym parkingu.
 |
| Szkoda, że drzewa są niszczone 🙁 |
Wybieramy czarny szlak i właśnie nim wyruszamy do góry. Z tego samego miejsca rozpoczyna swój bieg szlak czerwony – jest to szlak łatwiejszy, trawersujący i spokojnie możecie nim wjechać z wózkiem dziecięcym. Szlak Czarny natomiast jest zdecydowanie tym bardziej męczącym. Na samym dole czeka nas kasa biletowa (była dziś na szczęście zamknięta). Jesteśmy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego i pamiętajmy o tym, że psu MUSZĄ BYĆ PROWADZONE NA SMYCZY!
Początkowe głazy są lekkim utrudnieniem dla corgowych łapek. Jednak dziewczyny dzielnie maszerują w górę. Szybko robi się chłodno, bo słońce nie dociera na to zbocze. Zapinam mocniej kurtkę i mozolnie wdrapuję się do góry. Paweł, jak to on, tempem treningowym razem z Yumą i Twiggy mknie do góry. Ledo nadążam za nimi, bo my z Bibą zdecydowanie wolimy kontemplacyjny spacer 😉
Psy są nakręcone, zdecydowanie czują zwierzynę. Zresztą podczas schodzenia drogę przebiegł nam lis. To tylko potwierdza teorię, że psy muszą być prowadzone na smyczy.
Idąc czarnym szlakiem, niemal pod samym szczytem jest taras widokowy. Idealne miejsce aby rzucić okiem na okolicę. Uwielbiam takie miejsce, są idealne aby poczuć się wolnym i zdać sobie sprawę z potęgi gór. Robimy foty i wyruszamy dalej.
Docieramy na Zamek Chojnik i możemy obserwować stąd zachodzące nad szczytami słońce. Oczywiście Zamek jest zamknięty, więc chodzimy sobie dookoła i obserwujemy cudne chmury i ostatnie promienie słońca.
Drogę powrotną wybraliśmy czerwonym szlakiem, który jest łagodny i wyłożony kostką. Spacer zajął nam jakąś godzinkę, a wcale nie szliśmy szybko. No dobra ja nie szłam, bo Paweł jak zwykle był przodownikiem, a ja go hamowałam 😀
Pod Chojnikiem jest trasa na nartorolki. Znajdziecie tu idealne miejsce do tego aby zacząć biegać na nartorolkach. Spotkacie tu również okolicznych mieszkańców z dzieciakami na rowerkach, rolkach, hulajnogach czy deskorolkach.
Spacer trwał ok. godziny i przeszliśmy 5,5 km. Psy zadowolone, zmęczone padły po powrocie do domu. Jeżeli będziecie w okolicy, to szczerze polecamy Wam wyprawę na Zamek Chojnik. Zarówno Wy, jak i Wasze czworonogi będziecie zadowoleni. Aha nogi odczują taki spacer bankowo 😉
U stóp Karkonoszy, na końcu Piechowic jest położone magiczne miejsce. Jest to miejsce, gdzie nagle za osiedlem zaczyna się inny świat. Cicha Dolina rozkoszuje ciszą, szemrzącym strumieniem i śpiewem ptaków. Wrażenie robią wielkie głazy, które wyrastają niczym olbrzymy strzegące wejścia do tej enklawy i zdają się konkurować z rosnącymi obok drzewami. Zapraszamy Was na cichy spacer z psem…
Popołudniowy spacer dziś odbyliśmy w magicznym miejscu, jakim jest Cicha Dolina. Możecie tu dojść z Piechowic (najłatwiej, bo Cicha Dolina znajduje się właśnie na końcu Piechowic, lub z Michałowic, Sobieszowa czy Jagniątkowa). My wybraliśmy pierwszą opcję.
Cicha Dolina w Piechowicach to miejsce nie tylko malownicze ale również tajemnicze. Zaraz po wejściu w dolinę widzimy po lewej stronie Piotrowe Skały i zakratowane sztolnie. Zostały one wydrążone w okresie II Wojny Światowej. Jak wszędzie, tu również, podobno ukryty jest złoty pociąg, ja bym chyba bardziej była skłonna powiedzieć pociążek 😉
W chwili obecnej w sztolniach swoje miejsce mają Nietoperze. Mogą tu spokojnie egzystować. Sztolnie nie wiadomo czemu miały służyć. To kolejna zagadka Dolnego Śląska, którą być może uda się kiedyś rozwiązać. Sztolnie nie mają połączenia z innymi korytarzami (lub zostały one umiejętnie zamaskowane), ich system pozwala wejść jednym wejściem i wyjść drugim. Wszystko to na jedną stronę. Mijamy sztolnie i Piotrowe Skały i idziemy dalej.
Cisza, wszechogarniająca cisza… brak turystów, brak ludzi. Tylko my, psy i szemrzący strumień. Wybieramy żółty szlak i idziemy w stronę Skarbczyka. Po drodze napotykamy polanę, na którejś kiedyś stała „huta leśna”.
Ok. roku 1400 w Cichej Dolinie została zbudowana huta szkła oraz została założona osada hutnicza. Dziś nie ma tu żadnych śladów po hucie, jedynie tablica informacyjna.
Osada w Cichej Dolinie mogła przetrwać dłużej, może do początków XVII w., kiedy to wyludniła się w czasie wojny trzydziestoletniej. Po osadzie pozostał most kamienny zwany Mostem Kościelnym lub Zmarłych, cmentarz między Sobieszem i Trzmielakiem oraz istniejące jeszcze w XIX w. ruiny karczmy (Karczma Zappa).
Wiemy jedynie, że ok. 1894 roku okryto pozostałości po hucie podczas prac leśnych, a powtórnie odkryta została w roku 1957 przez Przewodnika Sudeckiego Tadeusza Stecia. Prace archeologiczne prowadzono w latach 1964 – 1967, a następnie w latach 1997 – 2002. Odsłonięto wówczas relikty zabudowy terenu huty oraz urządzeń hutniczych, w tym m.in. piec do wytopu szkła. Znaleziono również fragmenty naczyń, donic, szkła, narzędzi – wszystko to można obejrzeć w Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze. Po krótkiej kontemplacji idziemy dalej.
Dochodzimy na szczyt Skarbczyka i stąd rozpościera się piękna panorama Karkonoszy! No dobra byłaby piękniejsza gdyby drzewa nie zasłaniały i uniemożliwiały zrobienie idealnego foto 😀 W takich chwilach po głowie chodzi mi tylko jedno „Panie Szyszko weź no Pan zarządź wycinkę drzew na szczytach gór żeby widoki były lepsze, no co to dla Pana.” No dobra ta myśl trwa minutę i wstydzę się jej bardzo! W końcu znajduję miejsce między gałęziami i podziwiam monumentalne Śnieżne Kotły.
Słońce powoli chowało się za górami, to znak, że należy wracać. Droga w dół idzie sprawnie. W Cichej Dolinie zapada półmrok i przyprawia nas o dreszcze… Atmosfera się zagęszcza, psy obszczekują krzaki… Czy faktycznie pojawiają się tutaj nocne pochody szkieletów oraz czy straszy tu postać mężczyzny bez głowy? Powiem Wam szczerze, że jestem skłonna w to uwierzyć…
Lubicie aktywnie spędzać czas z psem, a do tego lubicie górskie wędrówki? A może oglądając zdjęcia górskich widoków robi Wam się cieplej na serduchu? Ostatni raz w górach byliście na szkolnej wycieczce, a później jakoś się nie składało? No i w końcu zastanawiasz się co zrobić z psem – bo fajnie byłoby spędzić wakacje razem, ale czy oby na pewno możemy z psem w góry iść? Jeżeli chociaż jeden z wyżej wymienionych dotyczy Was, to zapraszam do lektury!
Zima powoli szykuje się, by ustąpić miejsca wiośnie. Widać to wyraźnie – słonko świeci tak mocno, że spokojnie możemy opalać się na tarasie. Jutro chyba wyniosę sobie leżak, jak tak dalej będzie 😉 Śnieg powoli topnieje, a na podjeździe zaczynają robić się kałuże, które w nocy zamarzają. Pokrywa śniegu w ogrodzie nie ma już te cudownej śnieżnobiałej barwy… Postanowiliśmy zatem cieszyć się zimą i poszliśmy na zimowy spacer z psami.
Spacer rozpoczęliśmy zaraz za Michałowicami, a przed znakiem Jelenia Góra Jagniątków. Znajdziecie tam parking, na którym możecie zostawić auto i dalej iść, możecie też wystartować z samych Michałowic, albo położnych niżej Piechowic czy Górzyńca.
Michałowice, dawniej niemiecki Kiesewald, powstały w połowie XVII wieku. Legenda głosi, że wieś założyli trzej bracia – Michały – uciekinierzy religijni z Czech (po wojnie trzydziestoletniej). Czechy w tym okresie przechodziły rekatolizację, w związku z tym protestantom odbierano majątki, które przekazywano niemieckim osadnikom. Wielu obywateli Czech znalazło w tym czasie schronienie w Karkonoszach.
Z domu wychodzimy po południu, więc spacer nie może trwać bardzo długo. Słońce zachodzi po godzinie. Dochodzimy do pierwszego przystanku – 3 Jaworów. W Dniu Dziecka w 2013 roku dzieci z miejscowej szkoły zasadziły 3 drzewa – właśnie jawory.
Stąd dalej idziemy niebieskim szlakiem w kierunku Wysokiego Mostu, a następnie Przełęczy pod Śmielcem. Stąd zaczyna się mozolna wspinaczka do góry.
Zamarznięty śnieg, dziury, które zostały po poprzednich turystach i lód sprawiają nam trochę trudności. Hasłem tej wędrówki jest „do góry idziemy tak żeby się nie spocić”. W praktyce wygląda to tak, że Paweł z psami giną mi z oczu, a ja człapię za nimi (mówiłam już o budowaniu kondycji, prawda?!).
Idziemy mozolnie do góry kontrolując czas. Wiemy kiedy musimy zawrócić, żeby bezpiecznie zejść na dół. Nie mamy ze sobą czołówek, na dodatek mamy nie oświetlone psy. Schodzenie z nimi na smyczy po ciemku byłoby samobójstwem.
PAMIĘTAJCIE! W górach nie ma miejsca na brawurę, tu należy być zawsze bardzo ostrożnym!
Wróciliśmy szeroką szutrową drogą. Rozprawialiśmy o tym, że musimy wrócić tu rowerami, jak tylko zrobi się odrobinę cieplej i lód się stopi 😉 Dzięki tej drodze powrotnej mogliśmy oglądać Śnieżne Kotły i Szrenicę.
Miejsce, w którym mieszkamy daje nam wiele spacerowych możliwości. Bezpośrednio z domu możemy wyjść w góry i cieszyć się widokami, a do tego ciszą i spokojem. Mieszkamy w miejscu, gdzie turystów praktycznie nie ma. Spotykamy miejscowych biegaczy czy narciarzy biegowych, trochę osób spacerujących z psami. Gościom, którzy nas odwiedzili ostatnio chcieliśmy pokazać nasze trasy „koło komina”. Wybraliśmy się więc do Wodospadu Szklarki, oczywiście z psami.
Jakuszyce pożegnały nas przepięknym zachodem słońca. Za to Sudety Zachodnie powitały nas przepięknym słońcem i wspaniałą widocznością. Bez problemu mogliśmy podczas spaceru obserwować Szrenicę czy Śnieżne Kotły.
 |
| Śnieżne Kotły |
Nasze kroki w składzie cztery człowieki i 5 psów skierowaliśmy naszą ścieżką spacerową w kierunku Szklarskiej Poręby Dolnej. Jest to najmniej turystyczna część Szklarskiej Poręby. Nie jest to dziwne, bo do wszystkich atrakcji jest stąd po prostu daleko. Możemy tu jednak napotkać ciche i spokojne uliczki, z klimatycznymi domkami wybudowanymi w typowym dla okolicy stylu. Jeżeli cenicie ciszę i spokój, to jest to idealne miejsce dla Was. Nie uświadczycie tu straganów jarmarcznych i wszechobecnego tłoku, tak typowego dla Szklarskiej Poręby Górnej.
 |
| Śnieżna TollYetka Mango |
Podczas spaceru słońce grzało, bez okularów przeciwsłonecznych nie dało się iść. Psy biegały przeszczęśliwe – nasze panny znały doskonale drogę, którą szliśmy. Mango z Fadkiem nie mogły się zdecydować – czy należy biec za Uszatymi, czy może jednak warto pilnować właścicieli – a nuż Yeti ich porwie…
Kopny śnieg dawał się nam we znaki. Szło się trudno, ale wciąż optymistycznie podążaliśmy przed siebie. W czasie tego spaceru udało nam się obetrzeć nogi, przemoczyć buty i na całe szczęście nie zrazić naszych gości do chodzenia po górach 🙂 Najważniejszy punkt spaceru był dopiero przed nami.
Po drodze do Wodospadu Szklarki, mijaliśmy Chybotek. Ukryty pod śniegiem, nie został specjalnie zauważony 😉 Należy jednak pamiętać, że od XIX wieku jest on jedną z głównych atrakcji Szklarskiej Poręby. Chybotek to kilka granitowych bloków skalnych, które leżą jeden na drugim, a ten położny najwyżej ma ponad 4 m średnicy. Jest on wsparty tylko w 2 miejscach i łatwo go można rozkołysać. Ze względu na swój charakterystyczny kształt jest nazywany Misą cukru. Swoją drogą, to magiczne miejsce wg podań i legend walońskich. To tu znajduje się wejście do podziemnego skarbca… kto wie, może następnym razem spróbujemy się tam dostać…
Na końcu naszej wyprawy naszym oczom ukazał się parking pełen aut i stragany. Wiedziała, że dotarliśmy do Wodospadu. Muszę Wam jednak powiedzieć, że poczuliśmy się jak turyści i kupiliśmy sobie oscypki na ciepło (nie hejtujemy! były pyszne!) – ja wersja z żurawiną, a Paweł z domowym sosem czosnkowym (żyje i nic mu nie jest!). Mówię Wam REWELACJA! Nasze psy dostały oscypki od Pana Sprzedawcy (jeżeli trafi do nas, to serdecznie Go pozdrawiamy – robi Pan mega sos czosnkowy!!).
Posileni ruszyliśmy w kierunku kasy. Niestety wstęp na teren Karkonoskiego Parku Narodowego jest płatny i obowiązuje tu bezwzględny zakaz puszczania psa luzem! Spacer do Wodospadu jest krótki ale za to jaki przyjemny 🙂
Wodospad Szklarki, to 2 pod względem wysokości wodospad w Karkonoszach (największy jest Wodospad Kamieńczyka). Położony jest na wysokości 520 m n.p.m., a jego wysokość to 13,3m wysokości. Zimą zamarznięty, wygląda przepięknie. Możecie sobie zrobić zdjęcie pod wodospadem, możecie zrobić sobie foto z bernardynem, którego właściciel stacjonuje tu od lat, a także możecie zjeść i wypić coś ciepłego w Schronisku Kochanówka. Budynek wybudowano w 1868 roku. Przyjęto nas z psami – dostaliśmy oddzielną salę. Niestety Panie kelnerki boją się czterołapych, ale przynoszą jedzenie i są bardzo sympatyczne. Polecam Wam racuchy z jabłkami! Takie pycha robiła tylko moja babcia! Posypane cukrem pudrem i podane z konfiturą malinową – no smak dzieciństwa jak nic! Kalorie?! Kto by się przejmował kaloriami podczas górskich wędrówek – tu wszystkie grzeszki kulinarne są wybaczane 🙂
 |
| Wodospad Szklarki oraz Hollywoodzki Welsh Corgi Cardigan |
Droga powrotna wzdłuż rzeki Kamiennej jest bajeczna. Polecam Wam odwiedzenie tego miejsca i wędrówkę w stronę Michałowic. Zamiast w dół, to większość trasy szliśmy do góry. Nie mieliśmy siły gadać, w głowie mieliśmy tylko jedną myśl – DOM! Tylko psy nie wykazywały żadnego zmęczenia i cały czas gnały do przodu, od czasu do czasu odwracając się i upewniając czy idziemy za nimi.
Na bank spaliliśmy racuchy, i jeszcze parę innych grzeszków tego weekendu… Dawno nie cieszyłam się tak na widok domu! Gorąca herbata i kanapa… Już wiem, że powiedzenie „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” wymyślił ktoś, kto właśnie odbył wędrówkę przez góry 😉
Najnowsze posty
Nasz sklep
