Skręconą kostkę należało oszczędzać, w związku z tym wybraliśmy się w Izery. Łatwe i przyjemne szlaki, a do tego jest to nasze ukochane miejsce. Tam kończy się świat, tam widać na niebie wszystkie gwiazdy, tam są najlepsze racuchy z jagodami i tam byliśmy na pierwszym górskim weekendzie. Taka romantyczna story nam się wkradła 🙂 Od tego czasu staramy się tam wracać kiedy tylko możemy.

Wysiadamy na stacji w Harrachovie i wyruszamy powoli w góry zielonym szlakiem w kierunku Rozdroża Pod Działem Izerskim. Przekraczamy granicę polsko-czeską (teraz już niewidoczną) i skręcamy w lewo w Starą Drogę Celną (czerwony szlak rowerowy). Idziemy cały czas przed siebie w kierunku Schroniska Orle. Napawamy się otaczającą nas przyrodą, soczystą zielenią, ciszą i brakiem ludzi. To jest cudowne w tym miejscu – 90% turystów porusza się głównym szlakiem z Polany Jakuszyckiej – na innych szlakach marna szansa na napotkanie kogokolwiek.

Dochodzimy do Schroniska Orle – Stacja Turystyczna Orle. Jest to jedno z naszych ulubionych Schronisk. Tu podają pyszny bigos i najlepsze racuchy ze śmietaną i jagodami – od zawsze są one obowiązkowym posiłkiem tutaj. Uwielbiam klimat tutejszy, właścicieli, widok i bezkresne niebo. No właśnie niebo w tym miejscu to oddzielny temat. To tutaj jest Izerski Park Ciemnego Nieba. Polecamy przyjść tu i zostać na noc, a nocą zamiast spać to oglądać gwiazdy. Coś wspaniałego i niezwykłego dla mieszczuchów 🙂

Osada Orle ma dosyć ciekawą historię. W 1754 roku rodzina Preusslerów założyła tu hutę szkła. W roku 1782 stało tu już 8 domów, a dolina została nazwana Doliną Karola (od imienia właściciela okolicy Karla Gottharda Schafgotscha). W swoim najlepszym okresie w hucie pracowało około 100 pracowników. Wytwarzano tu m.in. szkła białe, kolorowe, warstwowe czy filigranowe. Do dnia dzisiejszego, przy odrobinie szczęścia można znaleźć pozostałości w potoku Kamionku, który płynie przez osadę. W 1890 roku huta została odkupiona i zamknięta. Budynek, a którym mieści się Stacja Turystyczna, to dawny budynek administracji. Drugim zachowanym obiektem jest dom mieszkalny hutników, gdzie dziś mieszczą się pokoje w standardzie pensjonatu.

Niestety Dolina Karola ma również swój smutny epizod – w czasie II wojny  światowej znajdował się tu obóz Reichsarbeitsdienst (Służba Pracy Rzeszy) – przebywali tu pracownicy leśni. W latach 30. XX wieku wzniesiono tu dwa drewniane budynki – Breslau i Glogau (od 1940 roku służyły żołnierzom Wermachtu za sanatorium). Mówi się po cichu, że tereny tutaj były przygotowywane jako ośrodek przygotowań olimpijskich w biegach narciarskich.

Ze Schroniska, po objedzeniu się, poleżeniu brzuchem do góry, spacerowaniu na bosaka możemy wyruszać dalej. Udajemy się zielonym szlakiem przez halę i mijamy po prawej stare budynki WOPu. Teraz, kiedy nie ma już ochrony granic – budynki stanowią bazę noclegową Stacj Turystycznej Orle. Zielonym Szlakiem idziemy przez Granicznik w kierunku Izery. Droga wiedzie kamieniami i jest dosyć stroma. Jednak kamienie nie są ostre, a psy mogą spokojnie manewrować między nimi albo iść bokiem. Po drodze mijamy jagodziny – wielu amatorów zbiera i zjada prosto z krzaka <mniam>.

Docieramy do Karlovskiego Mostu. To jedno z moich ulubionych miejsc – położyć się na kamieniach, odpoczywać, gapić w niebo i słuchaj szumu wody. Tym razem oczywiście zeszliśmy na kamienie i psy nie odmówiły sobie kąpieli. Zimny nurt, ostry – nas nie zachęcał do moczenia kończyn. Stąd dalej można ruszyć do Jizerki – najwyżej położona osada w Republice Czeskiej. Miejsce malownicze – dla mnie marzenie aby tu mieszkać. Tym razem nie dotarliśmy tutaj – przegoniła nas chmura, która krążyła nad wierzchołkami gór. Zebraliśmy się i ruszyliśmy w kierunku Orle.

Dotarliśmy do Schroniska Orle i stąd udaliśmy się czerwonym szlakiem na Polanę Jakuszycką, z której możemy dalej zejść do Szklarskiej albo poczekać na pociąg i zjechać. Ze względu na bolącą już trochę kostkę zdecydowaliśmy się na opcję powrotu pociągiem. I tu zaskoczenie. Większość turystów szła do pierwszego wagonu. Więc z psami ruszyliśmy do drugiego. Tu Pani Konduktor jednak zawróciła nas i powiedziała, że prosi o to żebyśmy weszli do pierwszego wagonu, bo tu są już psy. Ciekawe czy gdyby były w obu wagonach, to czy by nas zabrała? Tego nie wiemy. Kupują bilety w pociągu  sprzedała  nam 3 normalne bilety (niestety bilety dla psów są droższe niż te dla ludzi).

Tym sposobem zrobiliśmy sobie miłą wycieczkę i przetuptaliśmy 13,5 km. Jeden z najfajniejszych spacerów – trasy tu są łatwe i spokojnie można z wózkiem, z psem mieszczuchem i zawsze spokojnie dojdziecie i docenicie super przyjemne szlaki w Izerach.

Każdy kto nas zna wie, że góry kochamy ponad wszystko. Oczywiście każde góry, ale szczególną słabość mamy do Sudetów (tu już nie będę się rozdrabniać, bo każdy zakątek ma swój urok i każdy jest inny). Nasze psy też kochają góry, podobno pies upodabnia się do właściciela 😉 Jak zatem przygotować pupila do wyjazdu w góry?