Zima powoli szykuje się, by ustąpić miejsca wiośnie. Widać to wyraźnie – słonko świeci tak mocno, że spokojnie możemy opalać się na tarasie. Jutro chyba wyniosę sobie leżak, jak tak dalej będzie 😉 Śnieg powoli topnieje, a na podjeździe zaczynają robić się kałuże, które w nocy zamarzają. Pokrywa śniegu w ogrodzie nie ma już te cudownej śnieżnobiałej barwy… Postanowiliśmy zatem cieszyć się zimą i poszliśmy na zimowy spacer z psami.

Spacer rozpoczęliśmy zaraz za Michałowicami, a przed znakiem Jelenia Góra Jagniątków. Znajdziecie tam parking, na którym możecie zostawić auto i dalej iść, możecie też wystartować z samych Michałowic, albo położnych niżej Piechowic czy Górzyńca.

Michałowice, dawniej niemiecki Kiesewald, powstały w połowie XVII wieku. Legenda głosi, że wieś założyli trzej bracia – Michały – uciekinierzy religijni z Czech (po wojnie trzydziestoletniej). Czechy w tym okresie przechodziły rekatolizację, w związku z tym protestantom odbierano majątki, które przekazywano niemieckim osadnikom. Wielu obywateli Czech znalazło w tym czasie schronienie w Karkonoszach.

Z domu wychodzimy po południu, więc spacer nie może trwać bardzo długo. Słońce zachodzi po godzinie. Dochodzimy do pierwszego przystanku – 3 Jaworów. W Dniu Dziecka w 2013 roku dzieci z miejscowej szkoły zasadziły 3 drzewa – właśnie jawory.

Stąd dalej idziemy niebieskim szlakiem w kierunku Wysokiego Mostu, a następnie Przełęczy pod Śmielcem. Stąd zaczyna się mozolna wspinaczka do góry.

Zamarznięty śnieg, dziury, które zostały po poprzednich turystach i lód sprawiają nam trochę trudności. Hasłem tej wędrówki jest „do góry idziemy tak żeby się nie spocić”. W praktyce wygląda to tak, że Paweł z psami giną mi z oczu, a ja człapię za nimi (mówiłam już o budowaniu kondycji, prawda?!).

Idziemy mozolnie do góry kontrolując czas. Wiemy kiedy musimy zawrócić, żeby bezpiecznie zejść na dół. Nie mamy ze sobą czołówek, na dodatek mamy nie oświetlone psy. Schodzenie z nimi na smyczy po ciemku byłoby samobójstwem.

Wróciliśmy szeroką szutrową drogą. Rozprawialiśmy o tym, że musimy wrócić tu rowerami, jak tylko zrobi się odrobinę cieplej i lód się stopi 😉 Dzięki tej drodze powrotnej mogliśmy oglądać Śnieżne Kotły i Szrenicę. 

Miejsce, w którym mieszkamy daje nam wiele spacerowych możliwości. Bezpośrednio z domu możemy wyjść w góry i cieszyć się widokami, a do tego ciszą i spokojem. Mieszkamy w miejscu, gdzie turystów praktycznie nie ma. Spotykamy miejscowych biegaczy czy narciarzy biegowych, trochę osób spacerujących z psami. Gościom, którzy nas odwiedzili ostatnio chcieliśmy pokazać nasze trasy „koło komina”. Wybraliśmy się więc do Wodospadu Szklarki, oczywiście z psami.

Jakuszyce pożegnały nas przepięknym zachodem słońca. Za to Sudety Zachodnie powitały nas przepięknym słońcem i wspaniałą widocznością. Bez problemu mogliśmy podczas spaceru obserwować Szrenicę czy Śnieżne Kotły.

Nasze kroki w składzie cztery człowieki i 5 psów skierowaliśmy naszą ścieżką spacerową w kierunku Szklarskiej Poręby Dolnej. Jest to najmniej turystyczna część Szklarskiej Poręby. Nie jest to dziwne, bo do wszystkich atrakcji jest stąd po prostu daleko. Możemy tu jednak napotkać ciche i spokojne uliczki, z klimatycznymi domkami wybudowanymi w typowym dla okolicy stylu. Jeżeli cenicie ciszę i spokój, to jest to idealne miejsce dla Was. Nie uświadczycie tu straganów jarmarcznych i wszechobecnego tłoku, tak typowego dla Szklarskiej Poręby Górnej.

Śnieżna TollYetka Mango

Podczas spaceru słońce grzało, bez okularów przeciwsłonecznych nie dało się iść. Psy biegały przeszczęśliwe – nasze panny znały doskonale drogę, którą szliśmy. Mango z Fadkiem nie mogły się zdecydować – czy należy biec za Uszatymi, czy może jednak warto pilnować właścicieli – a nuż Yeti ich porwie…

Kopny śnieg dawał się nam we znaki. Szło się trudno, ale wciąż optymistycznie podążaliśmy przed siebie. W czasie tego spaceru udało nam się obetrzeć nogi, przemoczyć buty i na całe szczęście nie zrazić naszych gości do chodzenia po górach 🙂 Najważniejszy punkt spaceru był dopiero przed nami.

Po drodze do Wodospadu Szklarki, mijaliśmy Chybotek. Ukryty pod śniegiem, nie został specjalnie zauważony 😉 Należy jednak pamiętać, że od XIX wieku jest on jedną z głównych atrakcji Szklarskiej Poręby. Chybotek to kilka granitowych bloków skalnych, które leżą jeden na drugim, a ten położny najwyżej ma ponad 4 m średnicy. Jest on wsparty tylko w 2 miejscach i łatwo go można rozkołysać. Ze względu na swój charakterystyczny kształt jest nazywany Misą cukru. Swoją drogą, to magiczne miejsce wg podań i legend walońskich. To tu znajduje się wejście do podziemnego skarbca… kto wie, może następnym razem spróbujemy się tam dostać…

Na końcu naszej wyprawy naszym oczom ukazał się parking pełen aut i stragany. Wiedziała, że dotarliśmy do Wodospadu. Muszę Wam jednak powiedzieć, że poczuliśmy się jak turyści i kupiliśmy sobie oscypki na ciepło (nie hejtujemy! były pyszne!) – ja wersja z żurawiną, a Paweł z domowym sosem czosnkowym (żyje i nic mu nie jest!). Mówię Wam REWELACJA! Nasze psy dostały oscypki od Pana Sprzedawcy (jeżeli trafi do nas, to serdecznie Go pozdrawiamy – robi Pan mega sos czosnkowy!!).

Posileni ruszyliśmy w kierunku kasy. Niestety wstęp na teren Karkonoskiego Parku Narodowego jest płatny i obowiązuje tu bezwzględny zakaz puszczania psa luzem! Spacer do Wodospadu jest krótki ale za to jaki przyjemny 🙂

Wodospad Szklarki, to 2 pod względem wysokości wodospad w Karkonoszach (największy jest Wodospad Kamieńczyka). Położony jest na wysokości 520 m n.p.m., a jego wysokość to 13,3m wysokości. Zimą zamarznięty, wygląda przepięknie. Możecie sobie zrobić zdjęcie pod wodospadem, możecie zrobić sobie foto z bernardynem, którego właściciel stacjonuje tu od lat, a także możecie zjeść i wypić coś ciepłego w Schronisku Kochanówka. Budynek wybudowano w 1868 roku. Przyjęto nas z psami – dostaliśmy oddzielną salę. Niestety Panie kelnerki boją się czterołapych, ale przynoszą jedzenie i są bardzo sympatyczne. Polecam Wam racuchy z jabłkami! Takie pycha robiła tylko moja babcia! Posypane cukrem pudrem i podane z konfiturą malinową – no smak dzieciństwa jak nic! Kalorie?! Kto by się przejmował kaloriami podczas górskich wędrówek – tu wszystkie grzeszki kulinarne są wybaczane 🙂

Wodospad Szklarki oraz Hollywoodzki Welsh Corgi Cardigan

Droga powrotna wzdłuż rzeki Kamiennej jest bajeczna. Polecam Wam odwiedzenie tego miejsca i wędrówkę w stronę Michałowic. Zamiast w dół, to większość trasy szliśmy do góry. Nie mieliśmy siły gadać, w głowie mieliśmy tylko jedną myśl – DOM! Tylko psy nie wykazywały żadnego zmęczenia i cały czas gnały do przodu, od czasu do czasu odwracając się i upewniając czy idziemy za nimi.

Na bank spaliliśmy racuchy, i jeszcze parę innych grzeszków tego weekendu… Dawno nie cieszyłam się tak na widok domu! Gorąca herbata i kanapa… Już wiem, że powiedzenie „wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej” wymyślił ktoś, kto właśnie odbył wędrówkę przez góry 😉

Jakuszyce są dla mnie jednym z najbardziej magicznych miejsc w górach. Urzekają prostotą szlaków, które jednocześnie są wyjątkowo urokliwe. Szerokie szutrowe drogi, niewielkie przewyższenia. To wszystko powoduje, że wracam tam chętnie niezależnie od pory roku – zarówno z psami, jak i na rowerach. Czy zimą jest tam równie urokliwie?

Zima za oknem, śnieg obecny. Czas wrócić do pięknej i słonecznej jesieni, którą w tym roku spędziliśmy w Karpaczu. Zabierzemy Was na słoneczny Słonecznik, aby podziwiać panoramę Karkonoszy. Chodźcie z nami 🙂

Czy wyobrażacie sobie miejsce, gdzie gdy docieracie to macie wrażenie, że dotarliście na koniec świata? Cisza, spokój, żeby jeszcze tylu turystów nie było… To miejsce znajduje się na granicy polsko-czeskiej, możemy tam dotrzeć szlakiem z Polany Jakuszyckiej lub szlaków na terenie Republiki Czeskiej. Możemy również dojechać samochodem i stąd wybrać się na wędrówkę po Izerach.  Zapraszam Was do miejsca, które urzeka i które polecam odwiedzić każdemu, kto wybiera się w okolice Szklarskiej Poręby, Karpacza lub Świeradowa.

Wyjście z psem w góry, to nasza ulubiona aktywność. Mamy to szczęście, że nasze psy także lubią włóczenie się z nami. Myślę, że im jest wszystko jedno czy idą w góry, czy idą przez las czy przez plażę – ważne, że z nami i można COŚ robić wspólnie. Spotykamy na szlaku ludzi, którzy niekoniecznie chcą się witać z psami, którzy boją się psów oraz spotykamy PSIARZY. Ci ostatni potrafią przyprawić mnie o skok ciśnienia oraz chęć wyrzucenia ich ze szlaków…

Polskie góry psiarzom są mało przychylne. My wybieramy te, gdzie psy są mile widziane – Sudety. Ukochane Karkonosze oraz Izery polecamy zawsze i każdemu. Jednak pamiętajmy, że pies na szlaku
bezwzględnie musi być na smyczy, a dodatkowo na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego psy muszą mieć kaganiec. Przepis odnośnie kagańca jest generalnie martwy. Spotykaliśmy Straż Parku, ratowników GOPR i nigdy nikt o kaganiec nie pytał, ale zawsze patrzą czy psiaki są na smyczy. Tu już nie ma taryfy ulgowej. Czy słusznie?

Pytanie o zasadność obowiązku prowadzenia psów na szlaku na smyczy nie powinno mieć miejsca. Rozumiem argumenty, że turyści bardziej brudzą, że dzieci biegają i krzyczą, że ludzie są głośno. Oczywiście ludzie nie zachowują się w górach tak, jak większość z nas by sobie tego życzyła! Niestety spora część niedzielnych turystów idzie głównymi szlakami tylko po to, żeby otagować się na Facebooku i nigdy więcej nie wrócą w góry. Japonki, klapki, sandałki – nie dziwią mnie już! Ale pamiętajmy to sztampowe hasło – pies jest psem. Pies może ugryźć. Oczywiście możemy mówić, że mój pies nie gryzie, mój pies jest super słodki, wspaniały i w ogóle. Ale zęby ma i ugryźć może zawsze…

Idąc głównymi szlakami spotykamy tabuny ludzi. Ruch momentami przypomina mi ten w centrum miasta, kiedy to przed świętami ludzie w amoku poszukują ostatnich prezentów. Tu też ludzie idą środkiem, nie zwracają uwagi na nic i na nikogo. Ważne jest osiągnięcie celu – zrobienie idealnego zdjęcia, które od razu (nie ważne, że stoją na środku szlaku) trzeba wrzucić na fejsbuczka… W tym wszystkim jesteśmy na szlaku my wraz z psami. Wyobraźcie sobie plączące się pod nogami obcych ludzi psy, które chcą powąchać kwiatek, trawkę, zjeść upuszczonego chrupka lub zobaczą innego psiaka. Niestety to wszystko powoduje, że psa na smyczy trzymać powinniśmy. No chyba, że wasz pies cały czas będzie szedł przy nodze i w 100{86a9118a38f1c70922483dea7dc3339d6644b10df9547e53d1b99e48fc2e5a09} możecie go odwołać, nawet jak z naprzeciwka zmierza psi Mike Tyson, którego właśnie ktoś wkurzył 😉

Kiedy na szlaku spotykamy innego psa, to nie pozwalajmy naszemu ukochanemu Pimpusiowi biec do niego w radosnych podskokach. Pamiętajmy, że nie każdy pies musi chcieć się przywitać! Nie spuszczajmy też swojego psa, na widok innych czworonogów!

Mieliśmy przypadek, że napotkany na szlaku pies był na smyczy – automat, który miał spokojnie 8 metrów. Pies wpadł z impetem w nas i nasze 3 psy (po drodze niemal kosząc innych turystów). Mówię Wam impreza na całego! Niestety nasze dziewczyny nie podzielały nastroju nowego kolegi. Skończyło się tym, że Państwo właściciele byli bardzo dumni z siebie i swojego psa, a my dla spokoju własnego i innych uczestników ciągu pieszo-jezdnego poszliśmy dalej. Żeby było zabawniej Państwo z psiakiem puścili luzem za nami swojego radosnego „labka”. Po opierniczu obrażeni łaskawie psa na smycz przypięli i poszli.

A teraz wyobraźcie sobie wąski szlak, łańcuchy na jego skraju, w dole urwisko i Mały Staw. Ruch wiadomo olbrzymi w tym miejscu. Napotykamy właścicielkę 3 psów, z czego jeden jest Rodezjanem, bez smyczy i kagańców. Psy owej pani postanowiły zaprzyjaźnić się za wszelką cenę z dziewczynami. Właścicielka nad psami nie panuje, woła, woła… Nasze futra wkurzone na maksa – zmęczone, do tego duży ruch. Pani w końcu, zza zakrętu wraca po swoje zguby. Myślicie, że psy trafiły na smycz? Nie no, po co! Cała ta sytuacja byłaby zdecydowanie bardziej niebezpieczna gdyby którejkolwiek z naszych dziewczyn odpięła się smycz, a ona sama ruszyła ślepo przed siebie chcąc się bawić… brrrr!

Na koniec pozostawiam mijanie się z ludźmi na wąskich przejściach. Większość ludzi jest bardzo miło i przyjaźnie nastawiona do naszych psów. Jednak zdarzają się osoby, które psów się boją i starają się zejść jak najbardziej na bok. Proszę uważajcie na szlakach i nie pozwalajcie swoim czworonogom chodzić całą ich szerokością. Zostawmy miejsce innym – zarówno tym z naprzeciwka, jak i tym, którzy chcą nas wyprzedzić. Psa ściągnijmy do nogi i nie pozwalajmy mu chodzić całą szerokością szlaku. Pies na szlaku nie jest świętą krową, a my właściciele czworonoga musimy zadbać o bezpieczeństwo zarówno swoje psa, jak i innych turystów. Pamiętajcie jesteśmy odpowiedzialni za to, co oswoiliśmy (tak, bardzo lubię Małego Księcia).

Moi Drodzy Psiarze – szanujmy góry, szanujmy turystów, szanujmy siebie nawzajem. Nie dawajmy powodów do tego, aby nas wyrzucono ze szlaków. Niech psy na szlakach będą mile widziane, a nie stoją kością w gardle innym góromaniakom.